Sorgulamak kayıp değil, var oluştur aslında

SORGULA Kİ SORGULANMAYA MAHKUM OLMA

 

Okuduğum bir kitapta, yazar en güzel soruyu sormuştu kahramanına; öğrenenlerden misin? Kahraman afallasa da ''evet, iç oğlanı odalarında ders alıyorum'' yanıtını vermişti.  İkna etmeyen bu cevapla, daha açık sormuştu yazar sorusunu;                            

 

''Öğrenci misin demedim,  öğrenenlerden misin dedim?''

 

Aslolan öğrenmektir nihayetinde!

 

Tek başına öğrenmek var olmanın kanıtı olabilir miydi? 'Ben varım' diyerek varlığının ne kadarını ispat edebilirdi? Kainata ispat etmediğin varlığını sence kim kabul ederdi?

 

Var olabilmek, kendini sorgulamakla başlayabilirdi mesela; dilini, dününü, yolunu, yönünü, gününü, gönlünü. Kendine verebilmeliydi sualinin en derin halini.

 

Sorabilmeliydi insanoğlu önce kendine, bakabilmeliydi yüzüne hatta gözünün en derinine. Düşünebilen varlıklardı oysa ki yaratılmışların en muazzamı insan. Sadece düşünüp kalmamalıydı ve susmamalıydı. Dinlediği müziği ruhunun en derinine iletmeliydi, okuduğu kitabı çize çize hatmetmeliydi, görmek için bakmalıydı, duymalıydı esleri, pesleri, sesleri ve yıkılmamalıydı, yıkıntılarından yorulmamalıydı, maskelere sığınmamalıydı. 'Düşünebiliyorsam varım' dan daha çok ' düşündüklerimi sorgulayabiliyorsam, sorguladıklarıma cevap alabiliyorsam, aldıklarımı sorguluyorsam, sorguladıklarımdan öğreniyorsam, öğrendiklerimi anlatıyorsam, anlattıklarımı aktarıyorsam  varım' a kadar uzatabiliyorsa; ÖZGÜRDÜ İNSAN, MUTLUYDU İNSAN, VAR OLABİLMEYİ HAK EDİYORDU İNSAN!

 

Son söz Mevlana der ki;

 

Kazandıkça bölüşemiyorsan elini SORGULA, konuştukça kırıcı oluyorsan dilini SORGULA. Yürüdükçe menzilden çıkıyorsan yolunu SORGULA, adaletsizliği gördükçe haklıdan yana olamıyorsan yönünü SORGULA. Ömür geçtikçe yerinde sayıyorsan gününü SORGULA, sevildikçe vefasızlaşıyorsan gönlünü SORGULA. Hangi halde olursan ol sonunu SORGULA!

 

insanlığın gelmesi gereken  nokta; An bu an’ dır ...