Sorgusuzum sualsizim...

Kırılgan bir ruhun doyumsuzluğunu yaşıyorum kanımca. Her günüm güzel olsa da, yeni gelecek günün güzelliğini daha yaşamadan sorguluyor, bir takım fikir göçlerini, beden göçüyle bütünleştireceğim güne ne kadar kaldığını birazcık sevinç, birazcık hasret kokan gözyaşı tuzlarında sayıyorum. 

Çektiğim burnumdan kalma bir tat mı ağzımdaki, yoksa çok mu hasret sözcükleri biriktirmişim dokunamadığım yüreklere. Lakin biliyorum ki her hastalık gibi bunun da çaresi diz kapaklarımın kabuk bağlayan yüzeylerinde saklı, çocukluğumda. 

Hayata incecik bir sapla bağlı duran bir yaprağın, sararmış gövdesini ilk gördüğü anki şokunun titreşimleri sanıyorum rüzgarın yüzüme vururken yarattığı sersemliği. Her dakikanın değerini daha iyi anlıyor sanıyorum kendimi, oysa ki geçmiş dakikaların değerini anlamaya çalıştığım her an kalmış dakikalarımın boşa gidişi… 

Seviyor… Sevmiyor… Seviyor… Bitmiyor… 

Kırağı çalmış acı patlıcan bahtsızlığında, boş dondurma kutusundaki bezelye tanesiyim. Hayal kırıklıklarında… 

Bir kedim bile yok, çünkü sevmiyorum, anlıyor musun?? 

Öyleyse gülümse…