Sorma neden

Nedensizde yaşadım ya seni. Cümlelerim sükûnete meydan okudu. Ne sonu vardı ne de başı, yalnızlığımın. Hangi göze yastansam kolum kanadım kırıldı. Gecemi gündüzüme gündüzümü geceme katlettim. Dar ağacına astım eski düşlerimi. Şimdi ise peşinden koşamaz oldum yalnızlığımın. Satır satır döküldüm yollara, rüzgarlar esti avuçlarıma, sağnak bir yağmur yıkadı gözlerimi, sensizliğe doğru.

 

Sorma neden.

 

Ben de bilemedim ya kederimi, hüznümü, hayatımı. Bilemedim doğrumun neresinde yanlış olduğu. Çözüldükçe düşlerim kırgınlaştı, hayallerim acılaştı. Ne sıcak bir ekmeğim ne de soğuk bir nefesim kaldı. İki dere arasında, darda yalnız kaldı. İşlek bir cadde gibi gözyaşlarım, lambaları patlamış, sel vurmuş kıyılarına, ağaçlar yerinden sökülmüş. Şemsiyesi kırılmış bu yüreğin hangi yanına tutunsa ıslanır olmuş. Kaç telli bilemem ama tüm elektrikleri kesilmiş duyguların.

 

Sorma neden.

 

Koşulsuzdu içten yaşantılarım, senli düşlerde. Ne bir yudum suyuna hasretti ne de bir kap yemeğine. Hasret kaldığı tek şey gözünde tüten sıcacık gülüşündü. Ömrüne merhem olacak kadar ebedi ve sonsuzluğa tecelliydi bakışların. Kandım, kandırıldım o mevsime aldandım ya, artık hiçbir mevsim cazip gelmez oldu yüreğime. Kış oldum ateşlendim, ilkbahar oldum dallarım koptu, yaz oldum ayaz attım, son bahar oldum kördüğüm oldum. Bilemedim, gözlerine benim bakışlarımın yakışmadığını. Belki de sen başka gözlerin hikâyesi olurken ben senin gözlerindeki hikâyemi öldürdüm.

 

Sorma neden.

 

 Yaşama niyetim sen oldun. Duama sarıldım koynuma bakışlarını astım da uyudum. Yastığım ellerinde açan duam iken gözlerimden damlayan sözlerin sen oldu. Yok  mu çarem desem her gelen gün bana yokluk oldu.

 

Sorma neden.

 

Ben seni bilmeden, sen beni görmeden oldu bir şeyler. Herkesin başına gelebilecek en güzel aksilik işte.

 

Sorma neden.

 

Nedenim sen, sorum ben. Çözümsüz bir bilmece işte en içten.

 

‘’Hacer  TEKE’’