Sorular cevaplar ve kendim

Öğleden sonra ertesi gün sunacağım sunu için bilgisayarda yansı hazırlıyordum. Okulun zilinin çalmasıyla daldığım işimden ayıkmam bir oldu. Saate baktım çalan zilin, çıkış zili olmasına hayret ettim ve bir yandan da zamanın çabuk geçmesinden mutlu oldum. Sonra gözlerimin yorulduğunu hissettim. Biraz arkama yaslandım gözlerimi ovuşturdum ve biraz gözlerimi kapattım öyle bekledim. Sonra ayağa kalktım ve dışarıya baktım, bakmamla kibirli bir bıyık altı gülüş atmam bir oldu. Durum hiç değişmemiş dedim. Benim okul yıllarımda da durum aynıydı şimdi de aynı diye düşündüm.

Orada gördüğüm şey öğrencilerin okuldan bir an önce çıkmaları için kendilerini nasıl da parçaladıklarıydı. Okulu yapan üstün mühendiler bin iki yüz kişilik kocaman bir okula müstakil ev girişi gibi giriş yaptıklarından öğrenciler adeta karınca gibi okulun bahçe kapısında doluşmuşlardı. Adeta bir izdiham vardı. Bu öğrencilere bazı öğretmenlerde katılmıştı ama onlar biraz daha geri de duruyorlardı. Görünen görüntü çok ilginç ve içler acısıydı. Sanki nazi kampından esir bırakıyorlar gibi bir görüntüydü. Ben öğretmen olmama rağmen çocukların çıktığını gördüğümde, işim olduğu için çıkamadığımdan hayıflandım. Ben de o çocuklar gibi ilk okulda, orta okulda, lise de her zilin çalmasını bekliyordum. Bende okul bittiğinde sanki nazi esiriyim de, canımı kamptan kurtardığım için kaçarcasına okuldan uzaklaşıyordum. Şimdi öğretmen oldum durumun kendi açımdan pek değiştiğini söyleyemem.

Bize bu okullarda ne yapıyorlarda okullardan kaçarcasına uzaklaşıyoruz. Ne var bu okullarda? Ya da daha doğrusu ne yok bu okullarda? O küçücük çıkışın ötesinde olan, okullarda olmayan ne ya da neler? Yoksa okumak bir zorunluluktan mu? Altarnatifi olsa kimse okula gitmez mi?

Bu sorular ve cevapları o kadar çok ki herhalde önemli olan tarafı benim yeni bir öğretmen olarak neler yapabildiğim de gizli. Kendi çapımda neleri değiştirebildiğim de gizli. Tabi ki Don Kişot’luğa soyunmadan.