Sorumlu Erkek Evladı yetiştirmek

Sorumluluğunu iyi bilen, kendi işlerini kendi yapan, iyi yetiştirilmiş erkek çocuklar vardır. Ama erkek çocukların çoğu sofradan kendi tabağını kaldırmaz, yatağını yapmaz, elbiselerini dolaba asmaz, kirlilerini kirli sepetine atmaz, yumurta dahi pişiremez. Ya babaları, amcaları, dayıları ? Onların çoğu da aynı durumda. Yani baba, amca ve dayılar bırakın erkek çocuğa iyi bir örnek olmayı çoğu kendilerini idare edemezler. Çünkü onlar da küçük yaşta anasının kuzusu, kadın bağımlısı olarak yetiştirilmiş bütün işleri anneleri, teyzeleri, halaları, büyük anneleri ve ablaları tarafından yapılmıştır. Bu durumda erkek çocuğa küçük yaştan kendi işlerini kendisi yapma eğitimini verebilecek olan sadece başta anne ve aynı evdelerse kadın akrabalardır. Onlar da kıyamam çocuğuma diyerek bu eğitimi vermek yerine tüm işlerini yaparlar. Ama kocalarınkini ya gönülsüzce yaparlar ya da yapmazlar.

Erkek evlatlarını bu şekilde yetiştiren kadınlar başka bir kadına çok büyük bir kötülük yapmaktadırlar : erkek çocuğun yetişkin olunca müstakbel eşlerine veya sevgililerine. Çünkü küçük yaşta bütün işleri kadınlar tarafından yapılan aciz erkek aynı muameleyi eşinden veya sevgilisinden bekler. Eşi de bunu varsa erkek çocukları için yaparken kocası için ya gönülsüzce yapar ya da hiç yapmaz. Bu da gerginlik ve mutsuz bir beraberlik yaratır. Hatta buna kızan bazı erkekler eşine sözlü ve / veya fiziksel şiddet uygular. Tabiki erkek çocukların sorumlu yetiştirildiği aileler de vardır ama toplumda yüzdelerinin çok düşük olduğuna bahse girerim. İdeal çözüm anne ve babanın çocuklarına sorumluluğu işbirliği yaparak öğretmeleridir. Ama babaların çoğundan bu konuda hayır gelmediği için bu eğitimi erkek evlada verme görevi anne ve varsa yakın kadın akrabaların üstüne düşmektedir. Onlar da erkek evlada bu sorumluluğu küçük yaşta öğretmek yerine kıyamam evladıma diyerek her işlerini yaptıkları müddetçe başka kadınlar da eş ve sevgililerine :” ben anan değilim, döküntülerini toplamam” diye isyan etmeye devam etmek zorunda kalacaklardır. Bunu yazan bir erkek olarak ben ne durumdayım ? Ben ve kızkardeşim şanslıydık: küçük yaşta Ankara’da annem ve anneannem, yurtdışındayken de Yugoslav dadımız bize kendi işlerimizi kendimiz yapmamızı öğretmişlerdi. Bu alışkanlığım yetişkin olarak ta sürüyor. Peki ya iki oğlumuz ? Her ne kadar baba olarak iyi bir rol model olmaya çalışsam da “kıyamam evladıma” zihniyetinin kadınlar arasında yaygın olduğu bir toplum olan Türkiye’de erkek evlatlara bu sorumluluğu kazandırmakta zorluk çektiğimi itiraf ederim.

Rasih Bensan 23 Haziran 2012