Sorumluluk

Yanılmıyorsam 1993 yılında Almanya'nın Solingen kentinde, nazi Almanlar, bir Türk ailesinin yaşadığı evi kundaklayıp, aynı aileden birden çok kişinin hayatlarını kaybetmesine neden olmuşlardı. Gazeteler ve televizyonlar bu vahşi olay üzerinde yazmaya ve görüntüler geçmeye başladığında, aklıselim tüm insanlar şoka girdi adeta. Biz Türklerin acısı elbette daha büyüktü ve endişeli bir bekleyiş içindeydik.

Bu duygularla çalıştığım işyerine gittim. Samimi olan Almanlar, üzüntülerini dile getirdiler. İçlerinden biri vardı ki tanıştığımız ilk günden itibaren bana çok içten davranıp, sorunlarımla yakından ilgilenen. Adı,Fritz Meyer idi. Biz birbirimize isimlerimizle hitap ediyorduk artık. Onlar bizi, biz onları evimize davet etmiş, dostluğumuz pekişmişti adeta. İşte o meşum gecenin gündüzünde, adını söylediğim arkadaşım kahve içilen odaya, elinde güzel ambalajlanmış orkide ile yanıma gelerek, çiçeği uzattı ve çok üzgün bir ifade ile vahşet adına özür dilediğini, kendini bilmezlerin yaptığı olumsuzlukların bizim birbirimize olan sevgi ve saygımıza gölge düşürmemesi gerektiğini, çiçeğin; dostluğumuzun, arkadaşlığımızın, sevgimizin bir ifadesi olduğunu ve kabul etmemi, aynı dileklere eşinin de katılıp, eşimden, yapılanlar adına özür dilediğini söylemesi üzerine, çiçeği alıp, bu yaklaşımına eşim ve kendi adıma teşekkür ettim. Bir kez daha anladım ki, gerçek arkadaşlık ve dostluklar, kolay kurulmuyor. Kurulduğunda da çok köklü oluyor.Orkide her ne kadar çok narin bir çiçekse de, o kadar da güzel ve dostluk abidesi bir çiçek benim için.

Aradan uzun yıllar geçti. Ben artık memleketimdeyim. Fritz ile görüşemesek te, ne zaman güzel bir çiçek görsem, O'nu hatırlıyor, gözümün nemlenmesine engel olamıyorum.