Sosyal mi asosyal mi olmalı?

Sosyal mi asosyal mi olmalı? Hangisi normal? Bütün mesele bu kardeşşşş! Uzmanlara göre sosyal olmak normal tabii. Yalnızlık Allah’a mahsus. Ama ille de her zaman her şeyi biriyle birlikte yapmak, tuvalete bile arkadaşınızla gitmek de, yani aşırı sosyallik de anormal değil mi? Yalnızken canı sıkılmak, bireysel bir şeyler yapamamak, yalnızken kendini mutsuz ve bunalımlı hissetmek normal mi? Ne kadınlar biliyorum “bugün nereye gitsem” diye planlayan, gidemeyince evde oturunca ağlayan. Yakın çevremde de var onlardan. Biz millet olarak bireysel etkinlikleri geliştirememişimiz. Kitap okuyan birini görünce “mutlaka yabancıdır” diyoruz. Biz, konuşmayı seviyoruz. Otobüste, hastanede, plajda yeni biriyle tanışınca sülalesini soruşturuyor, biz de hayat hikayemizi anlatıyoruz. Yalnız olanlara acıyoruz, yalnız bırakmak istemiyoruz. “Belki tek başına kalmak istiyor adam. Rahat bırakın.” demek geliyor insanın içinden. Düşünüyorum da bilim adamlarının ve sanatçıların çoğu asosyal. Uzun süreli, yalnız çalışmaları gerekiyor. Bazen de asosyalle antisosyali karıştırıyoruz. Asosyal, sosyal ilişkileri sevmeyen, çoğu şeyi yalnız yapmayı, bireysel yaşamayı seven demektir. Antisosyal ise, toplumun onaylamadığı şeyleri yapar. Yangın çıkarır, duvarları çizer, sessiz olunması gerek bir ortamda yüksek sesle konuşur vs. Bana gelince, asosyal yöne daha çok kayıyorum. Annemin deyimiyle “aselsan”ım. Ama koyun sürüsü gibi her zaman heryerde birlikte olmak da beni sıkıyor. Birileriyle birlikte olunca işlerim aksıyor. Ne seyrettiğim TV’den bir şey anlıyorum, ne de işimi zamanında yetiştirebiliyorum. Ama böyle kalabalık yaşayan aileler olduğunu biliyorum. Üç çocuklu ailenin en küçüğü olarak tek çocuk gibi yetişmişim, paylaşımı pek sevmiyorum. Bana sorarsanız, normal olan sizin mutlu olduğunuz hayat tarzıdır. Marjinal ya da tuhaf yoktur. İster sosyal, ister asosyal olun. Yeter ki, insan olun.