Söyle insan... Sen gerçekten kendin misin?

Evet insan... Sen tamamen planlanmış bir hayatı yaşayacaksın... Çünkü biz senin hayatının her alanındaki bakışını, değerlendirmelerini, duygularını yani kısaca her şeyini planladık... Biz kim miyiz? düşün ve bul bakalım...

Doğdun diyelim... Daha yeni başlıyorsun hayata... Annenin kulaklarına doldurduklarımız ve annenin okumasını sağladıklarımız sayesinde seni bir kalıba sokmaya başlıyoruz. Hayır bu bizim için zor değil... Nasıl olsa televizyon var, gazeteler var ve buna benzer pek çok aracımız var... Mesela 2 yaşında sana doğumgünü hediyesi olarak verilen o Barbie bebek... Hatırlıyor musun... Biraz büyüdüğünde yenilerini istemiştin hani... Yeni elbiseler, oyun odaları... Artık o zamanlar hangilerini gündeme taşıdıysak onların esiri olmuştun...

Sonra biraz daha büyüdün... Kıyafetlerini kendin seçtin sanıyordun ama yanılıyordun... Elindeki o cicili bicili dergiler, odanın duvarına astığın posterlerde kim ne giymişse o oluyordun... Saçların Jenifer Lopez gibi toplanıyordu sonra sıkılıyordun Britney Spears oluveriyordun... Sapsarı saçlarla geziniyordun ortalıkta... Kotlarını yırttın dizlerinden anımsa... Hani annen sana çok kızmıştı... Ama öyle olmalıydı çünkü sen öyle istiyordun... Emin misin neden istiyordun aceba?

30 yaşına geldin... Sana dedik ki 30 yaş sendromu diye bir şey var... Sen kendini garip hissetmiyordun... Yani nasıl 27 yaşında, 28 yaşında, 29 yaşında olduysan şimdi de 30 yaşındaydın işte... Ne vardı ki bunda? Hayır ama 30 yaş sendromu insanı bunalıma sokardı... Öyle diyorlardı... Eh ne yapalım sen de o sendromun içinde buluverdin kendini... Ya da koşullandırıldın ve öyle sandın...

Okumayı seviyordun her zaman... Sana ne okuyacağını biz söyledik... Çünkü en çok okunanları her gün listeler halinde yayınladık... Hangi şarkıyı dinlemen gerektiğini söyledik... Her gün onlarca defa çaldık o şarkıyı ve sen sen kulak alışkanlığı ile o şarkıyı sevip sevmediğini karıştırdın...

Sana savaşların hayatın içinde su içmek, yemek yemek gibi doğal olduğunu benimsettik bir de... Ölü çocuklar görünce şaşkına dönmedin mesela... Ya da patlayan bombalar senin ruhunda en ufak bir hasara yol açmadı... Sen mutlu mesut yaşadın evinde... Üzerinde kocaman güller olan çarşaflarına pahalı parfümlerini sıkıp tatlı ve huzurlu bir uykuya daldın... Rüyana bile girmedi gerçekler... Dünya masal gibiydi ve gerisi boştu... Bunu öğrettik sana...

Sabah uyandığında günün kötü başlamasın diye gazeteleri okumadın, haberleri dinlemedin... Her şey senin hayatında yolundaydı ve başka bir şeyin önemi yoktu... Senin tek derdin sana alman için gönderdiğimiz binlerce mesaja kapılıp almak istediğin etekler, gömlekler, tokalar, kravatlar, ayakkabılar ve daha binlerce şey oldu...

Şimdi söyle insan... Sen gerçekten kendin misin?