Söyleyemediklerim...

Bir kaftan diktim.
Dikiş makinasının adı sevgi.
İplerinin aşıklar tuhafiyeden aldım bu sabah,
Kumaşını kendim dokumuştum hayallerimde,
Oturdum sevda sandalına, aldım elime hayatı,
Başladım kaftanımı dikmeye,
Güzel sözlerle,
Aşk dolu şiirlerle,
Hani bir çiçekle konuşurya insan
Konuşarak diktim kaftanı mı,
Sevgimi bir inci gibi narin işledim üzerine,
Uzun zaman aldı bitirmek,
Bedenimle ütüledim.
Astım gönlüme sonra,
Biri geldi onu çok beğendiğini ve almak istediğini söyledi,
Satılık değil tabi, kendi rafına koyup onu herkese mutluluk ile göstermek,
Belki de daha da güzelleştirmek için.
Deneyelim bakalım, diyip verdik...
Vitrinde duracak dedi,
Alıp giydi
Hiç bişey demedim, üzerinde hoş durmamıştı aslında,
Belki bedenine göre şekil alır dedim.
Ama denedim olmadı,
Aldım o kaftanı, ve baktım biraz zedelenmiş
Şimdi bunu bir daha kim alır,
Kim alır da koyar gönül vitrinine
Astım yine gönlümün askısına
Belki bu haliyle seven olur diye,
Adı aşktı, sevgiydi, mutluluktu kaftanımın.
Şimdi gözyaşı oldu, içime aktı
Acı oldu yüreğimi yaktı
İçimdekileri aldı götürdü
Ya bundan sonra ne olacak
Olacak şu;
Bundan sonra ben kaftan beğenip giyeceğim.
Umutsuz olsa da, heryeni güne sevgi kaftanı giymekle başlayacağım.

AMETİST