Söyleyemediklerim bende kaldı...

İnsanların, arkasından konuşmaktansa, yüzlerine söylemeyi tercih ederim çoğu şeyi… Arkalarından konuşsam hiç hoşlarına gitmez diye düşünürüm… Benimde hoşuma gitmez bu… Efendim lafı gediğine koymak değildir benim niyetim, üstelik kalp kırmaktan da çok korkarım… Bilirler. Bakın benimde içimde kalmış bir sürü cümlem var, gözlerimi kısıp karşımdakine baktığım -ki bu benim en tehlikeli anımdır, beni tanıyanlar iyi bilirler, tanımayanlar konuşmaya devam ederler :)- ve sesimi çıkarmadığım, aklımdan dilime ulaşmamışlar…

Çay ocağında oturuyorduk… Karşımdaki psikolog değildi ama, belli ki kendini o anda öyle hissediyordu ‘Senin tabelaların var, üç km sonra şu olur, bu olur diye yaşıyorsun …’ dedi gayet ciddi bir tavırla… Ben gözlerimi kısıp onun kararlı gözlerine bakarken içimden dilime düşemeyen yakıcı cümle ise şu oldu

“Hatırlıyorum bundan tam üç ay önce ‘Dikkat ayı çıkabilir’ tabelasının yanından vınnn diye geçmiştim meğer buymuş… Bak işte şimdi karşımda”

***

Aynı sohbetin devamında sessizliğimi fırsat bilip belki de… Ruh çözümlemelerine devam etti ‘aslında senin beyninde bir yer var, sen orada yaşıyorsun’ bense sessizliğimi hiç bozmadan yine içimden:

‘Eee napalım baksana sende kendini Dostoyevski sanıyorsun… hem çok rahat beynimde ki yer, sende dene… eğer varsa tabi’ diye söylendim…

***

Ortaokuldayken yanımda cırlak cırlak bağıran arkadaşımı ben sanıp beş parmağını yüzüme yapıştıran öğretmenime ‘Bağıran ben değildim öğretmenim’ diye inatla hakkımı arama çabalarım ‘Bir de yalan söylüyorsun’ cümlesiyle karşılaşınca çaresizce içimden:

‘Bence senin bir müzik geleceğin yok, öğretmen olmuşsun ama kulak yok… Daha iki sesi birbirinden ayırt edemiyorsun… Bak ben bi cırlıyım ne demek istediğimi anlarsın’ dedim ama cırlayamadım…

***

İki yıl boyunca bana bencilliği (Düşmanımın başına bencil insan vermesin Allah) ile kök söktüren bir ilişki yaşatmayı başaran ve durmadan ‘Ben senin için ne ifade ediyorum’ diye pişkin pişkin soranın sorusunu yanıtsız bırakmamın yanında içimden:

‘Sen, benim için ‘mantının içinden çıkan kılsın…’ bak dikkat et mantı diyorum, ki o benim en sevdiğim yemektir. İşte sen, onun içinden çıkan kılsın’ diye söylendim.

***

Boynumu büküp, çok yakında işsiz kalacağımı, iş bulmanın, yeni bir yere alışmanın ne kadar zor olduğunu… İçimi sıkıntıların bastığını anlatıp yavaşça kafamı kaldırdığımda, karşımda halime üzülen bir çift göz yerine, pörtlemiş gözleri ve hesap yapan parmaklarıyla ‘veheyyy şu kadar tazminat alacaksın’ diye çığlıklar atan arkadaşıma ‘heyyy ben ne diyorum sen ne hesaplıyorsun yuh’ dememim yanında içimden:

‘Senin kem gözlerin sayesinde artık onu da alamam ben’ diye söylendim, pişman değilim. (çok beğendiği rujumu tuvaletin deliğine düşürmeme, saçların ne güzel dediği günün ertesinde her nasılsa kuaförün saçlarımı kısaltıvermesine, ‘Ne zaman aldın bu gömleği? Ne güzelmiş’ cümlesinin ardından benim beyaz gömleğimin üstüne çay dökülmesine sebep, o değil mi ki pişman olayım)

***

Büyük bir mağazanın hediye paketleme kısmında çalışan kızcağıza bütün burjuvalığı ile alaylı alaylı ‘Sizde hiçbir şeyi beceremezsiniz zaten, düzgün paketlesene şunu… kör müsün bak kenarını açık bıraktın, o oradan sallansın mı?’ diye cırlayıp duran bayan yüksek topuğa

‘Ben de senin ağzını bantlamak istiyorum, o gıcık cümleler oradan sallansın dursun mu?’ diye tısladım içimden (neyse ki sıra bana geldiğinde az önce yanımızdan uzaklaşan Şahika’nın taklidini yapıp birazda olsa güldürebildim rengi benzi atmış kızcağızı)

***

Birde biz oraya özgürlük götürdük, barış sağladık diye konuşup durana söylemek istediğim çok şey var ama İngilizce’m yeterli değil, terbiyem müsait değil :)

Ohhh söylemiş kadar oldum rahatladım…

(Not: Zaman aşımına uğradığı için gülebildiğim cümleler var yukarıda vakti zamanında çok ağlamışlığım vardır duyduğum bazılarına…)