Söz dinlemez çocuklar Allah bizi sınıyor mu?

Doğurup büyüttüğümüz, yetiştirdiğimiz, yedirip içirdiğimiz çocuklarımızın mutlu bir yaşam sürmesi için canımızı dişimize takarak nasıl çabalıyorsak, onların da bu yaptıklarımıza karşı bizlere itaat etmelerini, bir dediğimizi iki etmemelerini, bizi üzmemelerini bekleriz.

Kendi değerlerimizi, doğru bildiğimiz düşüncelerimizi, edindiğimiz birikmleri çocuklarımıza aktararak onların da yaşamımızda bize yol gösteren bu değer ve düşüncelere sahip olmalarını isteriz.

Bazılarımız mutludur bu bakımdan. Kendilerini yatiştiren, bakıp büyüten ana babalarına karşı uyum içinde olmaktan mutluluk duyan çocuklar, ailelerinin kendilerine önerdiği yaşam biçimleri, düşünce tarzını ve değerleri mümkün olduğu kadar edinerek yaşama geçirmeye çalışırlar. Böyle bir durum tüm aileler için en ideal bir yaşam biçimidir sanırım.

Bir de ailelerinin her dediğini kabul etmeyen, kendine uyarsa benimseyen, eğer kafasına uymazsa ne yapıp etseniz de benimsemeyen çocuklar vardır. Ana babalar kendi değerlerini, düşüncelerini , yaşam tarzlarını kabul ettiremezler çocuklarına. Çocuk aileden değil de çevreden gördükleri yaşam biçimlerine sempati duyabilir. Arkadaş çevresi cazip gelebilir. Bu dışarıdan alınan yaşam biçimleri, değerler, ailenin sahip oldukları değerlerle uyuşmuyorsa, sorunlar da başlar aile içerisinde. Çocuklarına kendi ideallerini veremeyn ana babalar üzüntü duyarlar, mutsuz olurlar.

Sizin değerlerinizi, birikimlerinizi, yaşam tarzınızı benimsemek ya da benimsememek şöyle dursun, dediklerinizin tam tersini yapmaktan mutluluk duyan, böylece sizi de mutsuz eden çocukların oldduğu ds muhakkaktır. Aile içinde her çocuk olmazsa bile bazı çocuklar da ne yazık ki böyledir.

Kazandığımız parayı kendileri için harcadığımız, varımızı yoğumuzu uğurlarında sebil ettiğimiz, iyi bir yaşama kavuşsunlar diye ömrümüzü tükettiğimiz çocuklarımızın, bu yaptıklarımızı görmezden gelip bize kaşı bir yaşam benimsemeleri ne kadar zorumuza gider değil mi?

Böyle durumlarda hep bizi yaradan Allah'ı düşünür daha bir yaklaşırım O'na. Değil yedirip içirmek, bize can veren, nefes aldıran, yaşam veren , nimet veren Yaradan'ımızın dediklerini ne kadar yapıyoruz acaba? Biz kendimize itaat etmeyen çocuklarımıza nasıl üzülüyorsak ve kızıyorsak, acaba Yaradan bizim isyankar davranışlarımıza bakarak ne diyordur diye dünürüm hep?

Ve şu sonucu çıkarırım: Hani "bir musibet bin nasihattan iyidir" sözüne benzer şekilde, bize isyan eden çocuklarımıza da bakaraK Allah'a karşı sorumluluklarımız hatırlayıp gerçekleştirmeye çalışalım. Bu musibet durumlardan kendimize nasihatlar çıkaralım. Öfkelenmeyelim, sabredelim, sabredelim, sabredelim!..