Söz nehir, söz zehir...

Sözüm gırtlağımda kaldı. Söylenmesi gerekli miydi? Kimbilir belki de değildi. Söz zehirdir. Kusmazsan beynine dağılır ve seni zehirler. Zehirlendim.

Söyleyecektim. Söylemek istiyordum. Söylemek ve aklımdaki düğümleri tek tek çözmek... Söyleyemedim. Suyun önü tıkanırsa akar mı? Önüne set çekildiyse...Akar mı? Akamaz ve durduğu yerde berraklığını kaybeder. Kaybediyor zihnimin nehri berraklığını...

Şimdi biraz çekilme zamanı. O dur durak bilmeyen akıntıları kucaklayıp toparlanma zamanı. Sözcük nehrini durgun bir göle dönüştürüp susma zamanı. Zihnin kıvrımlı dağlarında sessiz ölümcül bir göl gibi dursun nehrim. Göl olmaya alıştırsın kendini. Gırtlağımdaki engeli sanki yüzyıllardır ordaymış gibi benimsesin. Denesin en azından. Kendi doğasına aykırı düşsün. Durgun bir göl olsun bunca zamandan sonra...

Biliyorum şimdi berrak ve kesintisiz akan sözcüklerimin geçtiği yerlerde kuru otlar bitecek. Büyük bir sessizlik çökecek. Gece geçecek, gündüz geçecek. Sessizlik hüküm sürecek ovalarımda. Sessiz, yabanıl bir ülkeye dönüşecek ruhum. Alışacağım. Şakıyan kuşlar gibi kahkahalarım susacak bir süre. Gözlerimde güneş doğmayacak. Alacakaranlık gibi yaşayacağım hayatımı. Bu mevsim böyle geçecek. "Hayatın bir kaç mevsiminden biri işte" diyeceğim. "Gelir ve geçer." Sonra "yeniden güneşli günler gelecek" diyeceğim. O güneş gözlerimi alacak, ısıtacak beni. Yine gözlerimden yayılacak dünyaya ışık. Yine akacak sözcüklerimden nehir. Yine kuş şakıyışı ile sarsılacak göğsüm. Ve yine ben, ben olacağım.

Şimdi mevsimlerden susmak mevsimi. Gırtlağımda sözcükler. Gözlerimde ölgün bir sonbahar ışığı. Kendini kendi mağarasına hapsetmiş bir ruh. Ve şimdi susmak zamanı. Susmak ve çekilmek... İçini kemiren bin düşünceyle harman olup barışma zamanı. Şimdi hayatın her halini olduğu gibi kabul edemeyen bu ruha öğretme zamanı. Şimdi bu mevsimde kendini kendi durgun mevsimine hapsetme zamanı. Susmak ve karanlığını kusmak zamanı...

Şimdi yeni parlak bir mevsime hazırlanma zamanı...

RESİM: Giorgio de Chirico