Sözde bahar!

Kapkara bir sabah, yine yağmur... Saçak altlarında, duraklarda hayatlarında bilmem kaçıncı defa servis bekleyen “ bu havada işe gidilir mi” yüzlü insanlar...

Ceketimin yakalarını kaldırıyorum, beyaz gömleğimin üzerine düşen yağmur taneleri büyüyor...

Aylardan nisan ama soğuk, kış gibi... Sözde bahar!

Kahveye gitsem, sıcak bir bardak çay içsem... İki ahbap bulup laflasam biraz...

Ne konuşacağız yahu!

Yola çıkmak lazım... Yol boş oluyor bu saatlerde...

Tenha...

Hava güzelse, iki camı birden açıyorum...

Sözde bahara aldanmış, düğüne gidecekmiş gibi süslenmiş fakat babasından izin alamadığı için hevesi kursağında kalmış meyve ağaçların şarkısını dinliyorum...

Belki rüzgârla dertleşiyorlardır!

Kim bilir...

&&&

Geçenlerde, küçük elleri simsiyah, saçları alabros kesilmiş bir çocuğa ayakkabıları verdim boyasın diye...

“Şarkı söylüyor musun?” diye soracağım tuttu...

Cevap vermeden başladı;

“Gittin kanadı kırık kuştum, sustum sözlerine küstüm... Hani kırılırsın siyaha nöbet nöbet geceler boyunca... Dün güne dize gelince... Yürek acılara doyunca... O tez dönüşün geç olunca... Kendime tahammülü öğrendim... Kördüm bilendim, seni unutmayı öğrendim... Sen yoktun ben yalnız kalmayı öğrendim... Acıya duvar gibi durmayı öğrendim...”

Bir sigara yaktım dinledim...

Bir garip oldum yahu.

Varın yüzümün halini siz düşünün...

“ Seviyor musun bu şarkıyı?”

“ Çok...”

“ Neden?”

“ Dinleyince aklıma annem geliyor... Bizi bırakıp başkasına kaçmış!”

Diyeceğim; insanlar yollardaki su birikintileri gibi... İçine düşmeyince kimin ne kadar derin olduğunu anlayamıyorsun!

&&&

Yolun sağında tepenin yamacında küçük bir köy var...

Hani şu; sarı su deposunun koruduğu köy!

Hani şu; yolları çamur, çocukları yalınayak, adamları kasketli, anaları şalvarlı, okulu kapalı...

Hani şu; mezarlığında al bayrağın dalgalandığı...

Hani; şarkıdaki gibi, bilirsiniz işte;

Sözde bahar, sözde bizim köyümüz!