Sözün bittiği yer

Sözün bittiği yer derler ya! Konuşamadım.O anda bildiğim bütün kelimeleri unuttum. Bütün sözcüklerim silindi beynimden. Mideme kraplar girdiğini,ellerimin uyuştuğunu, beynimin karıncalandığını hissettim. Nerdeyim, ne yapmaktaydım bilmiyorum. Herşey, heryer bomboş ve ben bu boşlukta yuvarlanıyorum. Hayat durdu...

Binbir zorlukla "ne, nasıl olmuş" diye mırıldandım. Karşımdakinin "iyimisin, orda mısın" sözlerine cevap veriyorum ama sesim çıkmıyor. olduğum yere yığılıyorum. "Gece 03.30, kaza, kaybettik, ağır yaralı" sözleri kulaklarımda çınlıyor. Bütün bu kelimeler biraraya gelerek nasıl bir cümle kurulur.

Gözlerimden siçim gibi yaşlar dökülürken orada yanında olmak istedim ama ne konuşacak halim, ne kıpırdayacak takatim vardı.Yığıldığım yerde, gözlerim boşlukta bir noktada kımıldamadan duruyordum.

Nasıl geldiğimi bilmiyorum ama yanındayım. Sana sarılmak, seni kucaklamak istiyorum ama canını acıtmaktan korkuyorum. Usulca ellerini okşuyorum. Hissetmiyorsun, hiç tepkin yok. Hiçbirşey duymuyorsun.Sargılar içinde yatıyosun dünyadan bihaber.

Bütün sevdiklerin,sevenlerin burada o hariç. En sevdiğin, uğruna canından vazgeçtiğin, ciğerparen, biricik yavrun, tek evladın yok.

Biliyorum gözlerini açar açmaz ilk onu görmek isteyecek, ilk onu soracaksın. Kendimi hazırlamaya çalışıyorum sana cevap verebilmek için ama yok çıkmıyor hiçbir sözçük dudaklarımdan. Yapamıyorum, çaresizce bekliyorum uyanmanı.

Düşünüyorum başucunda, bilsen ki oğlun artık yok, bilsen ki sen dünyaya yeniden dönerken o senin kadar şanslı değildi yinede uyunmak ister misin, uyandırılmak.

Hangi söz seni teselli eder, hangi kelime seni avutur. Kim bundan sonra sana mutluluk verir, yeniden güldürebilir. Ben bilemedim, ben bulamadım öyle çaresizim ki ...

Şimdi şu an gözlerini açsan ben sözün bittiği yerde, sen ise araftasın.