Srebrenista/Bosna

Yakın tarihimizin en karanlık sayfalarından biri olan Bosna Savaşında (1992-1995) Uluslar arası Kızılhaç Örgütü verilerine göre Bosna Hersek’te 312.000 kişi hayatını kaybetti. Bu kayıpların 200.000 kadarı Boşnak halkına ait olup bu halk dünyanın gözü önünde sistematik bir soykırıma tabi tutulmuştu.

1993 yılında Srebrenista’nın etrafındaki çember gittikçe daraltılmasına rağmen gerekli önlemleri almayan BM ve NATO’nun tavrından güç alan Sırplar bu soykırımı dünyanın gözünün önünde ve herkesin gözünün içine bakarak yaptı.

Hem de 2.Dünya Savaşından bu yana, tarihin en büyük toplu katliamını yaparak.

Bu acı tablonun yanında, belki de en kötüsü;bu vahşete uzun süre sessiz kalan dünyaydı.

Katliamın acımasız varlığında, sessiz bir dünya…

Ve silahların gölgesinde, kahpe kurşunlar arasında,

Her türlü işkenceye maruz kalan çaresiz, masum insanlar,

Çocuk yaşta katledilen minik canlar,

Göz pınarları kuruyan analar….

Bu vahşette;ne çiçekler açabildi, ne ocaklar tüttü.

Ne de, çocuklar sokaklarda koşup oynayabildi.

Her metrekaresinde ölümün kol gezdiği bu coğrafyada,

En kötüsü,

Çığlıklar duyulmadı..

Sanki kör, sanki sağır olmuştu dünya…

Oysa kan ağlıyordu Bosna, Srebrenista…

Aradan yıllar geçti.

Her gün yeni bir toplu mezar çıktı, acılar yeniden yaşandı.

Katliamın, vahşetin her anı kare kare dünyaya gösterildi.

…

Ama ne çare….

Tüm insani değerlerin dışında, vahşetin, katliamın, acımasızlığın, gözü dönmüşlüğün, nefretin en uç noktalara vardığı bu tarifsiz acılar unutulabilir mi…

Batının duyarsızlığı affedilebilir mi…
Srebrenista, tarihte yaşanan en acı öykülerden biri.
İşte bunun için asla unutulmaması, unutturulmaması, nesilden nesile aktarılması gereken bir öykü.
Ki, biz unutsak bile;

Yaşanan bu vahşetin çığlıkları;

Bosna’nın ormanlarında, dağında, taşında, toprağında yankılanacak.

Kan olup, akan nehirlerde hatırlanacak.

Belki yüzyıllar boyunca, belki sonsuza dek…