Şu açık kapı gerçeği: Thais!

Trenin kapısı açıktı. Açık kapının dibindeydim. Sıcak. İstanbul. Açık kapıdan girip beni serinleten rüzgardan hoşnutum. Elimde Thais. Bitti, bitecek bir hayat.

Rüzgar şöyle bir çekip alsa beni dışarıya, yaşarken ölüme...

Thais ölmedi be adam! Thais asıl şimdi yaşamaya başladı! Asıl ölen sensin! Zaten sen hiç yaşamadın ki!...Bu paragrafı ben bir yerlerden hatırlıyorum ama...

Thais'e sarılıp yatmalıydın...

Böyle, açık kapının dibinde bol rüzgarlı yolculuk yapmak harika! Ayağım kayı verse, şöyle bir iki sallanıp düşsem, o duvar dibi ya da ağaç altı, ot içi, ray üstü ölsem...

Ben yaşamak istiyorum!...

İnsan bir çok yolculuğunda ölürmüş, biliyor muydun? Aynı uyumak gibi bir şey. Ölüyorsun, sonra yeniden doğuyorsun. Yolculukları ölüm cazibesinde mi çok seviyorsun?

Kavuşmaların yaşam coşkusu yeter bana!

Hadi atlasana, dedi o ses. O ses, o adamındı. Thais o adamın sözünü dinlemişti. Ben dinlemem! Ben atlamam! Benim daha çoook yolculuğum var! Thais gelsin, ama benden sana hayır yok o sesin sahibi, başka trene!

Bu tren yolculuğunun bir anlamı var, Thais'in ve şimdinin; hem o manada bitişin, hem de yeni bir doğuşun; rüzgar, doğru, doğru değil mi esişin, şu açık kapı gerçeğinde?

1. Not: Kapıyı tuttum Thais, sırf senin için o rüzgara açtım içimi; kimse binmedi o kapıdan ve inmedi Thais; bir bildiğin vardı, bir bildiğim.

2. Not:

Tren hızlanmıştı,
rüzgar sertleşmişti,
sıcak mı sıcak
bir havaydı,
önce Thais atladı
açık kapıdan,
peşinden o adam
bu dünyada
öte dünyayı yaşayan,
rüzgar güldü,
ben ağladım,
kitap düştü elimden,
tren boştu,
bomboştu hayat.

Ş.Y.