Şu bizim Çocuklarımız

Geleceğin umududur yarınlarda

Aydınlık ünlenir, muştu getirir

Dal dal büyür, boy verir, yeşerir

Bir özveridir evrende

Doğar bizim çocuklarımız

Sabahın er vaktinde başlar bir koşu

Simit satan, simit alan, alamayan

Ağlayan, bağıran, çağıran

Mutlu olan, mutsuz kalan

Hepsinde bir öykü yaşar

Ağıt ağıttır çocuklarımız

Gecenin kör saatlerinde

Bıçak yalar, namlu susar sırtında

Ya bir gece kondu da, ya bir köprü altında

Üşüyen, darda kalan, yalnız yaşayan

Böyle başlar öyküleri destan destan

İşte bunlar da bizim çocuklarımız

Ya bir kaza anında

Ya depremde, ya yangında

Koşar, yayan yapıldak, bir iş peşinde

Kulağına işlenmiştir” bu gün git. Yarın gel”

Bir baltaya sap olamaz eninde

Böyledir bizim çocuklarımız

Daha başka çocuklar da vardır

Kimi okulsuz, kimi öğretmensiz, kitapsız

İlâçsız, doktorsuz ölen çocuklarımız

Daha niceleri… Daha niceleri de var,

Görmediğimiz, duyamadığımız çocuklar

Her birinin yüreğinde bir dünya yatar

Yaşar bizim çocuklarımız

Ve daha başka çocuklar da vardır

Yarınlara ışık tutan çocuklar

Şavkı vurur evrene yıldız yıldız

Görkemli düşler kurarlar kendi kendine

Her biri bir umut içinde

Bunlar da bizim  çocuklarımız.. 

Abdülkadir GÜLER

( Harran’da Atatürk Çiçeği / Şiirler- İzmir 1986 )