Şu çok bilmişler yok mu?

Bayılıyorum şu çok bilmişlere.

Hani özünde kendine bir misyon yüklemiş, her şeyin en iyisini, en doğrusunu, en mantıklısını ve en güzelini bildiğini iddia eden, bilmişlikte sınır tanımadığı gibi karşısındakini de sürekli öğrencisi gibi gören tipler…

Bazen güler misin, ağlar mısın? Dedirtecek kadar sabır zorlayan, bazen hakikaten güldürmeyi başaran insanlar.

Çok konuşmayı çok bilirlik zanneden , özneyi – fiili yerinde kullanınca kendini cümle kurmuş hisseden, “doğru laf ettim” düşüncesiyle gerinen.

O kadar çok gereksiz diyalog kuruluyor ki, sayelerinde çoğu zaman kendinizden bahsetmeyi bir tarafa bırakıp sadece izliyorsunuz.

Susturulduğunuzdan değil, şaşkınlığınızdan kalakalıyorsunuz.

Bir de kendilerini met etmeye bayılırlar. Konuşmalarının çoğu “ben” ile başlar “ben” ile biter. Sürekli bir ispatlama çabası, gereksiz ve yapmacık tebessümler derken oturduğunuz süre boyunca bir “mükemmellik” örneği görürsünüz.

Ama yalnızca lafta…

Özlerinde olmak istedikleri kişiyi sahiden olmuşlar gibi lanse etmekten çekinmezler. Her lafa verecek bir cevap, her konuda bir fikirleri olur.

Ve….

Genelde hiçbir şey yapamıyorlarsa sivrilmeye, bulundukları toplumda odak noktası olmaya çalışırlar.

Tabii ki, ben bunları özgüven eksikliği olarak tanımlıyorum.

Dinlemeyi bilmediğiniz sürece, dinlenmezsiniz. Kendinizi gereğinden fazla önemsediğinizde komik duruma düşersiniz.

Ve yine o eşsiz ata sözlerinden biri;

“Kendini met edeni koy da kaç, el met ederse al da kaç” cümlesini uygulamaya geçirtir, genellikle o çok met ettiğiniz kendinizle baş başa kalıverirsiniz.

Bilgi olmadan fikir olmasın.

Gelişmek için toplum olarak sürekli öğrenmeye açız. Bunu kabul edelim.

Ben oldum demek sadece gelişiminizin yolunu tıkamakla kalmayıp, sosyal çevrenizi olumsuz etkiler.

Herkesin daha öğrenecek çoook şeyi var.

Öğrenmenin yaşı bitmez, tarihi geçmez.

Bilgili doğulmaz, yaşadıkça olunur.