Su gibi...

Bazen hayatın çamuru üzerine başına bulaşır... Arınmak istersin... Ruhun yıkansın istersin... Yeniden eski sen olmayı, yeniden o şaşkın çocuk gözlerle hayata bakmayı ve yeniden dört elle yaşama sarılmayı istersin...

Böyle zamanlarda su arındırır insanı... Sessiz bir göl kıyısında oturmak, tepelerden denize bakmak ve o sonsuzluğu içine doldurmak... O sonsuzla bir olmak arındırır...

Denizin kokusunu doldurursun ciğerlerine mesela... Onlarca balık yüzer ciğerlerinde... Yosunlar büyür, içini kaplar... Nefes aldıkça dans ederler göğsünde...

Ya da maviliği içersin gözlerinle... Her yan mavi olur... Umudun rengi... Maviye boyanır dünya, umuda da...

Biraz tepelerde oturursun, biraz kıyıda... Belki beyaz bir kayığın kıyısına ilişiverirsin... Öylesine ve usulca... Bir balıkçı gelir arkadaşlık edersin ya da... Sen, deniz ve balıkçı... O an için olabilecek en doğal hayat üçgeni oluverisiniz... Son zamanlarda geçirdiğim en keyifli gün diye geçer beyninin aynasından bir yazı... Balıkçı sana anlatır... Denizi, ondan nasıl vazgeçemediğini, denizin kokusunun onu büyülediğini anlatır... Çocuklarını anlatır bir de... Dünyalar tatlısı kızını ya da aslan gibi oğullarını... Denizin onların mühendis, doktor, öğretmen olmasındaki payını anlatır... Eliyle uzağı işaret eder balıkçı: "Bu deniz öyle her denize benzemez... Korur kollar adamı... Fırtına varsa huysuzlanır... Genç bir tay gibidir... Git der sana tehlike var uzaklaş... Anam gibidir o benim... Sığındığım kucaktır..."

Balıkçı açılır denize... Kıyıdan el sallarsın ona... Bir daha görüşelim sözleri verilmez... Bilirsiniz ikinizde bir daha görüşmeyeceksiniz... Yalan yok riya yok... Deniz gibi saf mavi bir dostluk işte... hepsi bu...

Deniz canlandırır adamı... Yeniden bulmasını sağlar kaybettiği inançlarını... Derin mavi bir boşluk doldurur içine...Ta ki sen onu hayatın çamuru ile doldurana kadar bekler durur seni... Arınma vakti geldiğinde, yeniden bu kıyıda buluşmak üzere...