Su gibi

Gerçekten de yitik bir gün, bugün…
Hiçbir şey hissetmiyorum… hissetmek de istemiyorum esasen.
Hiçbir ses duymak istemiyorum ya da duyduğum her ses duymak istemediğim tınılar taşıyor, bilemiyorum.
Hiçbir yüze de tahammülüm yok gibi… ya da gördüklerim, duyduklarım gibi… istemediğim türden.
Bilemiyorum.
Belki de biliyorum… ama söylemesi zor geliyor ya da söylemek de içimden gelmiyor.

Fanus'ta kalmak istiyorum.
Anlaşılmak için kabuğum dışında debelenmek zorunda kalmaktan yoruldum.
Ölü hali bile konuşur aslında insanın… anlaşılmak, okunmak, bilinmek istiyor insan… çabasız, ‘zor’suz, mücadele etmeden.

Yorgunluğum son sınırda adeta. Hiçbir adıma ruhumdan hamle yok.
İnsanın içi istemeli önce her şeyi… aklı ve ruhu… ve kalbi.
Yanı sıra,
Çokça bilinmek istiyor ruhum. Daha doğrusu anlaşılmak.
Söylemeden söze düşmek, konuşmadan sese dönüşmek, bakmadan görülmek...

Fark ettirmeden fark edilmek.

Nasıl desem, nasıl etsem de anlatsam…
Kendimin bile çözemediği bir halin çözülmesini istemem çok mu şey.
Yok… değil bence.

İnsan durup, insan kalıp, insan yaşayıp,
Susarak konuşmak istiyorum…
O kadar.

Anladığın kadar,
Anlaşıldığı kadar.
Okunduğu kadar,
Çözüldüğü kadar.

Su gibi…
Derin ve berrak bir hal istiyorum.