Şu kriz dedikleri...

2001 yılında havaya fırlatılan Anayasa Kitabı'nın ardından gelen kriz ülkeyi alt üst eden bir dönemin başlangıcı oldu. Ve sonrasında umutlar hep gelecek yıllara bağlandı. "Önümüzdeki sene sona erecekmiş," "Yok yok daha büyük bir kriz daha gelecekmiş" diye diye aradan geçen onca zamana rağmen ne kriz bitti ne de buhran...

Neydi bu kriz dedikleri? Cendereye girmenin, boğulur gibi olmanın bir başka adı mıydı? Özenmenin, istemenin, ulaşamamanın bir başka adı mı?

Paranın pul olmadığı, azın bereketinin yaşandığı zamanlarda nasıldı hayatlar?

Teneke saksılara ekilmiş sakız sardunyalarla dolu bahçelerdeki tek katlı evlerde nasıl tüterdi bacalar? Tek katlıydı evler çoğunlukla, heyula gibi dizilmiş apartmanlar boy göstermemişti henüz, tek tük olurdu şehirlerde onlar. Evler gibi yaşamlarda mütevaziydi, insanlarda. Boy ölçüşmezdi kimse kimseyle, herkes kendi yağıyla kavrulmaktan hoşnuttu. Pencerelerin önlerindeki ot yastıklarla bezenmiş sedirlerin önüne serilmiş muşambalı odalarda ve sobalı evlerde yaşarken, huzur daha fazla mı çalardı kapımızı?

Ne pişerdi üzerinde ocakların?

Kapların, kacakların içinde neler vardı?

Yaşamın içinde edindiğim gözlemlerden çıkardığım sonuç, bizim ülkemiz kesinlikle "En'ler" ülkesi... Herşeyin eni var bizde. En güzeli, en şıkı, en gösterişlisi, en konforlusu, en, en, en... Bütün bu enlerin peşinde koşmaktan yorgun düşmüş, huzuru rüyasında bile göremeyecek hale gelmiş bir ülkenin insanları...

Gittikçe ağırlaşan yaşam şartları ve işsizlik üretim çılgınlığının zirve yaptığı ülkemde boyunları bükülen çocuklar ve yaşam şartlarının ağırlığı altında kamburu çıkmış babalar ordusu oluşturdu. 80 li yılların öncesi ve sonrası diye ayrıldı ülkemde yaşam.

80 li yılların öncesindeki mütevazi hayatlar, 80 li yıllardan sonra iliklerimizi, kemiklerimizi arsızca  sömüren, kanımızı emen kapitalizmin ellerine kaldı. Bir yandan doyumsuzluğun esiri olduk, tüketmekten başka birşey düşünemez hale geldik, diğer yandan yitrdiğimiz pek çok şeyin ardından bakakaldık...

Bunca güzellikten vazgeçmek zor elbette, sahip olamadıysa da olma hayali kurdu insanlar bütün bu güzelliklere. Kimse ülkenin bundan 30 yıl öncesine dönmek istemeyebilir. Ama bundan 30 yıl sonra neler yaşanacak acaba?

Daha ne kadar sürecek bu zorlu yolculuk?

Kimse ne yarınını planlayabiliyor, ne de önünü görebiliyor. Bodoslama hayatlar yaşanıyor, öylesine...

İnsan yarını göremeyince dönüp şöyle bir arkasına bakıyor ister istemez, dün nasıldık acaba diye. Dün nasıldık gerçekten?

Daha mı sıcacık sevgiyle sarılıyordu herkes birbirine, bu zorlu hayat koşulları, kolların birbirine kavuşmasına engel mi oldu acaba?

Şimdi kriz can yakıyor artık, ekonomik kriz olduğu kadar ülkenin içinde bulunduğu durum tam bir siyasi kriz sonucu. Dramatik ve acı tablolar sergilenmekte sürekli. Sanki bir iç savaş yaşanıyor ülkede. Yüreği yanmış, hayatı kararmış anne babalar yitip giden canlarının ardından ağlıyor sürekli...

 Ne zaman terkedecek bizi şu kriz dedikleri?

N.Dilruba ÖRS

2012

Bilecik