Su yeşili gözlerinden öpüyorum

Kar yağıyor bugün. Aylardan Şubat. Üşüyorum. Sonra, seni hatırlıyorum.

Bir kış günüydü, çok kar yağmıştı bugün gibi. Okullar son anda tatil edilmişti. Hani dolap kapağından kaydırak yapmıştık… Çılgınlar gibi bağırarak bırakmıştık kendimizi o tepecikten. Çocuklar gibiydik. Senin gözlerin su yeşili. Pırıl pırıl ve nemli… Sonra düşe kalka kantine girişimiz… Bulaşık suyu gibi çay için sıraya girmişimiz… O çayın tadını hiç unutmadım biliyor musun?

Ranzanın üst katında ben yatardım, altta sen. Şarkılar söylerdik. Hatta dans ederdik çok coştuğumuzda. Bir gün yüzümüzü boyamıştık. Sen cadı olmuştun, ben masum kız. Deterjan reklamı bile çekmiştik, çamaşır yıkarken. Isıtıcıyı yakalattığımız anı hatırlıyor musun? Dolabında, çamaşırlarının arasında, eliyle koymuş gibi bulmuştu görevli kadın. Bizimle aynı ruhu paylaşan arkadaşlarımızla sohbetlerimiz,  mum ışığında dertleşmelerimiz… Ev yemeği hasretinden yaptığımız kısırlar… Benim yüzümden çayı sevmek zorunda kalışınız… Ne güzeldik.

Sen hep muzip bir çocuktun, ben çocukluğunu pas geçmiş olgun bir genç kız. Süblimleşme gibi. Katının, sıvılaşmadan gaz haline geçişi… Senden çok şey öğrendim. Yaşamanın bir tadı olduğunu mesela… Bazen hayatı ciddiye almamak gerektiğini… İçinde olmak gerektiğini akışın… O akışta, kafamı taşlara vurma riskini göze alabilmeyi…

Çok gençtik… Bahar şenliklerinde çimler cennetimizdi. Ve müzik ruhumuzda gezinen şefkatli el… Henüz çocuk sevinçlerimizi yitirmemiştik ve benim annemi özlemekten başka derdim yoktu.

Su yeşili gözlerinden öpüyorum.