Suç potansiyelinin bir kısmını Sosyal Hizmet Kurumları'nda engelleyebiliriz.

 Tavşanlı otogarında saat 18.00 civarında Kütahya’ya gitmek için minibüsün dolmasını bekliyordum. 17 yaşında bir genç adının Mustafa olduğunu öğrendiğim 12-13 yaşlarında bir çocuğun minibüse binmesi için zorluyordu. Mustafa “abi hemen gitmeyelim. Biraz daha bekleyelim” Genç Çocuk ise “sana kefil oldum beni pişman etme. Bir an önce yurda dönmeliyiz. Anneni babanı gördün işte” dedi. Mustafa’nın panik halinde mutsuz travma içinde olduğu her halinden belli oluyordu. “abi babamı görmedim ben” diye yalvarmaya devam etti. Genç ağzını bozarak sertçe minibüse binmesi için küfretti. Mustafa düğümlenmiş yeni ergenliğe geçişi nedeniyle kartlaşmış sesiyle ve içindeki cılız ümidiyle biraz daha genci ikna etmeye çalıştı. Hemen sonra karşısındaki gencin kararlı duruşuyla ümidini yitirerek içinde utanma edaları da olan bir tonla hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. “abi nolur hemen gitmeyelim. “ diyordu. Daha sonra kolundan sıkıca kavramış gencin elinden kurtularak 15 metre kadar ileriye kaçtı. Uzaktan ürkek ürkek durduğu yerde gence bakıyordu. Minibüstekiler konuyu anlamış çocuğu ikna etmek için bağırarak bir şeyler söylüyorlardı. O arada minibüsteki bir yolcu çocuğun babasının geçen sene öldüğünü çocuğun bunu bilmediğini söyledi. Genç bir taraftan elindeki bir telefondan ama doğru ama yanlış polisi arayarak yardım istiyordu. Bir taraftan da Mustafa’ya doğru ağır ağır yaklaşıyordu. Mesafe üç metre kadar kalınca kaplan gibi atikçe bir hamle ile Mustafa’yı yakaladı. Sürükleyerek minibüsü soktu. Minibüs Mustafa’nın çığlıklarıyla Kütahya’ya doğru hareket etti. Bir kadın Mustafa’ya o anda hiç etkisi olmayacak nasihatler vermeye çalıştı. Mustafa kadına sertçe “ susssssssssss ” diye bağırdı. Genç büyüklerine saygılı olması gerektiği konusunda Mustafa’yı uyardı. Mustafa biraz yatıştıktan sonra “abi biliyor musun ben bu gece yurtta sabaha kadar uyumayacağım. Sende benim yanımda kalır mısın...? ” dedi. Genç zor bir durumda kalacağı duruşu verdikten sonra “tamam” dedi. Kütahya’ya yaklaştıklarında genç az ileride inecekleri şöföre söyledi. Sonra paralarının olmadığını yurt yetkililerinden gelip alabileceğini söyledi. Minibüs şöförü bir anda aldatılmışlık duygusuna kapılıp parladı. Çocuklara asabi yarı küfürlü kelimeler sarf edip durumu niye binerken bildirmedikleri için bağırmaya başladı. Ben paralarını kendimin vereceğini söyleyince rahatlayarak sustu. Genç bana teşekkür etti. Hangi Yurtta kaldıklarını sordum. Sosyal Hizmetler kimsesizler yurdunda kaldıklarını söyledi. Ben çocuğa davranışlarından dolayı teşekkür ettim. Aynı şekilde küçük arkadaşına yardım etmeye devam etmesini söyledim. Az sonra inerek uzaklaştılar.

Mustafa’nın dramını dilim döndüğünce anlatmaya çalıştım. Her ne kadar orada yaşanan ses tonlarını vurgulayamasam da konu benim yaşımdaki bir kişiyi bile bir travmanın içine sokmuştu. Bu küçük çocuk asıl travmadan nasıl çıkabilirdi. Genç arkadaşı anladığım kadarıyla travmasını azaltmak ümidiyle Mustafa’ya kefil olup anne baba hasretini bir günlükte gidermeye çalışmıştı. Bu arada idarecilerde prosedüre aykırı olarak riskli bir inisiyatifle izin vermişlerdi. Ama bunların amatör çabalar olduğunu düşünüyorum.

Sosyal Hizmetlerin Yurtlarında Mustafa’ dan daha yüzlercesi var. Evet bu gibi çocukların aç açıkta kalmaması için kurumsal olarak bir çatı kurulmuş. Ama ya sonrası. Belki uzmanlarca pedagojik çalışmalarda yapılıyor. Ama inanın yetmiyor. Mustafa gibiler travmalarını ağır hasırlarla atlatıp Topluma adapte olabilecekler mi ?. İçlerindeki burukluğu yumuşatabilecekler mi.? Yoksa Toplumun suç potansiyelinin uyumsuz fertleri mi olacaklar. Muhtemelen bu travma içinde Mustafa aile sıcaklığı arayışı içinde yurttan kaçıp tinercilere karışacak. Şimdi soruyorum. Bu çocuk ve bu çocuklar kimin çocuğu. ? Bu çocuklar için bizler ne yapabiliriz.... ?