Suçluyum ama anneyim çocuğumu istiyorum’ doğuran mı büyüten mi haklı?

‘Suçluyum ama anneyim çocuğumu istiyorum’ doğuran mı büyüten mi haklı?

İçinden çıkılması zor olan yaşam öykülerinden bir başkası daha:

“Şu anda 27 yaşındayım. Bundan 9 yıl önce ailemin zoruyla sevmediğim bir adamla evlenmek zorunda kaldım.

Ondan nefret ediyordum. Evleneli 4 yıla yakın olmuştu. Yolda yürürken, tesadüfen, daha önce yakınlık duyduğum eski bir arkadaşımla karşılaştım. Onunla arada bir buluşmaya başladık.

Bizi görenler olmuş. Bunun üzerine eşim beni takip ettirip, resimlerimizi çektirmiş.

Eve geldiğimde bakıcı da oğlum da yoktu. Eşim, o zamanlar 3 yaşında olan oğlumu da kayınvalidemin evine bırakmış.

Eşim, resimleri yüzüme fırlatarak beni dövmeye başladı. Saatlerce dayak yedim.

Gece yarısı beni sokağa attı. Ağzım burnum kan içinde, bir kız arkadaşımın evine sığındım. Aradan bir hafta geçmişti. Eşim beni sürekli aramış. Sonunda kaldığım yeri öğrenmiş.

Arkadaşımın evine geldi. ‘Bak sana son bir şans tanıyacağım. Açacağım boşanma davasını kabul edeceksin. Ayrıca oğlumun velayetini de ben alacağım. Bir daha da karşıma çıkmayacaksın.

Oğlum da seni ölmüş bilecek. Aksi takdirde bu resimleri ailene de veririm. Ondan sonra neler olacağını sen düşün,’ dedi.

O an bunu kabul etmekten başka çarem yoktu. Hem kendimi suçlu görüyor, hem de çok korkuyordum.

Ailemin bu durumu öğrenmesi halinde başıma gelecekleri tahmin bile edemiyordum.

Tüm dediklerini yaptım ve ayrıldık. Oğlumun velayetinin de ona verilmesini kabul ettim. Benden boşandıktan sonra başka bir kadınla evlenip yurt dışına yerleştiğini öğrendim.

Aradan tam 5 yıl geçti. Tüm çabalarıma rağmen halen çocuğumu görememiştim. İçim kan ağlıyordu.

Elimde kalan bir gömleğini ve pantolonunu koklayarak uyuyabiliyordum. Tek hayalim yavrumu yeniden görmekti.

Tüm olanaklarımı zorlayıp onun yaşadığı ülkeye gittim. Araştırmalarım sonucu adresini ve telefonunu öğrendim.

Her türlü riski göze alarak evi aradım. Telefona oğlumun üvey annesi çıktı. Beklemediğim kadar olgun davrandı.

Israrlarım üzerine, ‘Tamam, eşimin haberi olmadan seni oğlunla görüştüreceğim. Ama sakın annesi oluğunu söyleme! Sen de eski eşini tanıyorsundur. Bunu yaparsan, ikimiz de çok zor durumda kalırız.’ dedi.

Bir kafede buluştuk. Beni oğluma bir arkadaşı olarak tanıttı. Onu gördüğümde heyecandan düşüp bayılabilirdim. Büyümüştü. Sarıldım ve öptüm. Saçlarını okşarken ellerim titredi.

Bana öyle masum masum baktı ki içim gitti. Yanında olup ona doyasıya sarılamamak, ‘Ben senin annenim’ diyememek, onu koklayamamak, ne denli zordu, anlatamam.

Ben onun için sadece bir yabancıydım. Üvey annesini annesi gibi görüyordu. O da kendi çocuğu gibi davranıyordu. Bu bir ölçüde içimdeki ateşe su serpti. En azından onun güvenilir ellerde olduğunu öğrenmiş oldum.

Sonra üvey anneyle, oğlum olmadan bir kez daha buluştuk. Ben, ona ‘Dava açıp oğlumu alacağımı’ söylediğimde çok üzüldü ve ağladı.

Çocuğunun olmadığını, tek tesellisinin oğlum olduğunu anlattı. Sonra da ‘Lütfen, onun düzenini bozma. O burada çok mutlu,’ dedi. Kendi derdimi unutup onu düşünmeye başladım.

Türkiye’ye döndüm. İnanın, içinden çıkmadığım karmaşık duygular içindeyim. Evet, hatalıyım yanlış yaptım. Ama bu yanlışta, onu sevmediğimi bile bile benimle evlenen, benden 20 yaş büyük bir adamın ve beni sadece zengin olduğu için zorla evlendiren ailemin hiç mi suçu yok?

Ne kadar hatalı olursam olayım ben bir anneyim. Oğlumu almak için dava açmaktan başka aklıma hiçbir çözüm gelmiyor.”

Değerli okurlarım her geçen gün içinden çıkılması daha da zor konu ve sorularla karşılaşıyorum.

Sizlerin düşünceleri belki de bu ve benzer sorunlara ışık tutacaktır. Yorumlarınızı bekliyorum.

Güzel bir hafta dileğimle sağlıklı ve mutlu kalın

Cengiz Hortoğlu