Şükür

İnsan en kıymetli şeyi neyse o an için ona çok yakınır kaybettiğine. Pastane de haftalığımı aldım, her zaman ki gibi çorbacıya gidip, bol sarımsaklı, az sirkeli, beyinsiz, içinde göz olmayan paça söyledim. Günde 14 saat çalışınca dilimdeki bütün kasvet dağılıyordu. İki ekmekle bir kase çorbaya içmeye kızmıyor dükkan sahibi biz de ona künefe ısmarladığımız için ara sıra.

Tek başımaydım, motorumu yeni almıştım gezmekten bıkmıyordum, ama annem ev hamlı olduğundan malesef fazla vaktim olmuyordu iş çıkışları hariç. Çorbamı bitirdim hesabı ödeyip çıktım. Dedim bir de bira alayım evde içerim. Derken daha önce rastlaştığım tinerci grubunu görünce elimdeki elli ytl yi cebime koydum. Aslında öyle sanmışım. Eve gittim para eksik. Düşünüyorum ne yaptım diye aklıma gelmiyor.

Gecenin iki buçuğunda önce pastanein oraya gittim. Bir yandan da içim gidiyor, ağlamıyor da değilim hani. Yarım saate yakın arandım orda, bulamım. Polisler benden şüphelendi ister istemez, hayırdır sarı ne gziyorsun burlarda bak millet yanlış anlar dikkat çekiyorsun dedi. Seni severiz sayarız aman ha dedi. Abi dedim haftalığımı aldıktan sonra elli ytl düşürdüm ama nerde bulamadım pazartesi ödemem var dedim. Görmediklerini söylediler. Ki çok sverim o abimizi. Sonra çorbacının orda döndüm, baktım aradım. Yok. Zaten ümitsiz bir arayışdı benimkisi.

Bulamadım tabi parayı, sağlık olsun dedim, tinerciler sıkıştırsa hepsinide alabilirdi. Berbat başlayan bir gün berbat olarak bitti. Ama şükür ediyordum kaybettiğimden fazlasını kazanabilirim diye. İşim vardı çünkü. Yani dostlar mebla önemli değil eğer çok ihtiyacınız varsa on kuruşu bile arıyor insan. Sigara da vermezler, ekmekte, minibüse de lmazlar. Umarım kimse kaybettiğine muhtaç olmaz.