Şükür

Soğuk gecenin ardından, soğuk bir gün.

 

Yüzü, ellerine düşmüş. İki elinin avuçlarını açıp, bir şey arıyormuş gibi öylece bakıyor. Umutsuz, yorgun, bitmiş… İşaret parmağıyla avuçlarının çizgilerine dokunuyor. Geçmişini arıyor, geleceğini sorguluyor. Hesap soruyor, cevap alamıyor. Yukarı doğru parmağıyla yollar oluşturuyor, sağa ve sola zikzaklar çizerek yolunu bulmaya çalışıyor. Kararsızca, belirsiz bir şekilde evinin kapısını, evinin ışığını arıyor. Sesleniyor. İki elini birbirine kavuşturup, yumruk yapıyor. Yollarını kapatıyor, vazgeçiyor.

 

Tükendiğini hissediyor. Avuçlarına bir damla gözyaşı düşüyor. Yaraları, vücudunu acıtıyor. Şalını, omzuna iyice yayıyor. Sağ elinin tersiyle de mutsuzluklarını siliyor. Hafif puslu havaya bakıp, derinden bir nefes alıyor. Rahatlıyor. Ağaçtaki kuşları seyredalıyor. Çocukları, evi, ocağı aklına geliyor. Düşünüyor. Sabahın erken saatlerinde sıcak ekmek için sıraya girdiği günler aklına geliyor. Bir tabakta zeytin, bir tabakta peynir bulunan yanında bunlara eşlik eden alüminyum demlikteki sıcak çayın tadını burnuna çekiyor. Çocukları, annenlerinin eline eteğine sarılıp, ağızlarına lokma koyulacak zamanı bekliyorlar. Annenin yüzündeki tatlı ve masum tebessüm, çocukların iştahını kabartıyor, yüzlerindeki gülücükleri artırıyordu. Yokluğun ve yalnızlığın görüntüsü ise evin duvarlarına yayılıyor.

 

Yüzü, ellerine düşüyor. Ayna gibi ellerini açıp, avuçlarıyla konuşuyor. Uzun uzun baktıktan sonra ellerini, yüzünün iki yana açıp sürerek, “şükür” diyor. Ayağa kalkarak, düşüncelerine yol veriyor.