Sukutuhayal…

Öyle sıkıldım ki artık,hayal kur yıkılsın,umutlar hep suya düşsün.Çok yoruldum.

Şu aşk denen ne menem şey.İlk zamanı son zamanı hep aynı olacak sanıyor insan,karşısındaki onu hep ilk günkü gibi sevecek,asla incitmeyecek,kurulan hayaller hep ve illaki gerçekleşecek…

Aşkın büyülü etkisiyle toz pembe gözüken her şey,o perdenin aralanması ile gördüğü gerçekler karşısında yorulduğunu hissediyor.O büyük,ani ateş aynı hızda köz de olabilir.

Aşkın etkisi aynı olsa bile bu seferde hayat türlü oyunlar kuruyor insan.O pembe perden kalkmasa da gerçekler süzülüyor buldukları aralıklardan.

Umutlar biriktiriyorsun bu sefer,en çaresiz olduğunu düşündüğün anda umuduna tutunuyorsun ama hayat bu seferde ‘ne oluyoo leyn’ diye çakıyor yine tokadını.

Düşe kalka sağlam oluyorsun diyorlar,yaralar nasırlaştıkça güçlü oluyorsun diye yersiz teselliler geliyor kulaklarına.Yaralar nasırlaşıp derin kalınlaşıyor belki ama yaa yüreğin,onu nasıl sağlama alıyoruz? Bunu anlatan bir bilge hiç çıkmadı karşıma.

Sen kendi mücadelenin içinde birde uğraşmak zorunda olduğun bir çevren vardır.Saçma teselliler,yersiz dedikodular çalınır kulağına,en ufak hadise herkesin merkezindeymişsin gibi düşündürür insana ve tabi ki hırsını hayattan,zaman alırsın.

Sevgi kolay bulunan bir şey değil günümüzde diye sıkıca sarılıyor insan sevdiğine,ama bir bakıyor o sevdiklerinde hayat gibi ummadığın anda düşmüşken tekmesini çakıyor.

Sen,sen… nasırlaşmış… derisi kalın sen … Sen her şeye eyvallah çekmek zorundasın,itiraz edemezsin unutma...

O niye?? Diye aklın,kalbin,ruhun boğuşur birbiri ile…

Cevabı kim verir bu üçlü arasında hiç bilemezsin ama bir ses gelir uzaklardan…

Eee her şey yolundayken hep böyle olacağını düşünecek kadar saftın da ondan,şu saatten sonrada hayattan,sevgiden,kimseden hesap sorma lüksün yok artık…

Yoruldum…

Sıkıldım…

Tükendim…

Usandım…

Dilediği kadar sıralasın yürek çığlıklarını,ne bir duyan var,nede yüreğimi avuçlarına alıp merhem olan…