Sülükler

Hayatta en zor şeyin amaçsız insanlarla bir arada yaşamak zorunda kalmak olduğunu düşünürdüm. Türkiye üzerinde oynanmakta olan oyuna lâkayt kalan kimselere ‘ot’ sıfatını yakıştırırdım.

Teknoloji adına Batı TV kanallarını evimize soktuğunu düşünürken, aslında kendi siyasî düşüncesinin amaçlarına ulaşabilmesi ve şahsî kariyerinin de artması için yatak odamıza kadar girdiğini göremediğimiz parti liderinin, “memurum işini bilir, ” cümlelerini hepimiz duyduk. Ondan sonra da hiç bir şeyi görmez olduk. Kelaynaklar hariç, ‘hepbana’cılar kervanına katılıverdiler.

Düne kadar amaçsız yaşayanlar, ayrıkotu gibi çoğalıp, bireyciliğin çekici cazibesine kapılarak amaçlarını belirlediler.

Süper lüks daireler, villalar, Amerikan barlı mobilyalar, marka giyecekler, İngiliz-Fransız içecekler, telefona nefes aldıracak kızlar, bankalardaki şişman hesaplar başlangıçta amacın tekil, daha sonraları ise doğurgan hâli oldu.

Amaca ulaşmak için her şey mubah olurken, toplum-aile-okul üçgeni, millî değerlerle çakışmaz oldu.

Başarılı sülükleri alkışlar, başarısızları yuhalar olduk.

Belirledikleri millî amaçlara ulaşmak için gayret göstermeyen hükümetler, kendisine karşı sorumlu, topluma karşı sorumsuz vatandaşlar türetti.

Sonuçta ‘hepbanacılar', kendilerine lâyık temsilcilerini belirlediler. O çatı altına hernasılsa girebilen kartallar, kargalar tarafından kovalandılar.

Şimdi ‘hepbanacılar', etraflarındaki hepbacıları nasıl diskalifiye edeceklerinin çıkmazı içerisindeler.

Ve toplum, bilmem kaçıncı kez, kendilerini temsilcileri olduğunu zannettiği, aslında tek liderin temsilcisini seçmeye hazırlıyor.

Eskiden ağlardık, şimdi gülüp-geçiyoruz…