Sümbüllerim açmış.

  Bahar iyice yüzünü göstermeye başladı. Bir kaç gündür hava iyice ısındı. Gerçi bulunduğum coğrafyada hava zaten bir süredir ılıman gidiyordu. İstanbul kadar soğuk değil bizim buraları. Hatta televizyonda oralarda kar yağışını gördüğümüz  zamanlar iyi ki buralardayız diye seviniyorduk.

  İkinci cemre de düştü. Sanırım bundan sonra artık hava bozmaz. Bugün biraz dolaşalım dedik eşimle. Beyaz, pembe bahar açmış ağaçları görünce nasıl mutlu oldum anlatamam.

  Bir kaç gündür havanın ısınmasını fırsat bilip bahçede kahvaltı ediyoruz, öğle yemeklerimizi yiyoruz. Gerçi akşam üzeri hava soğuyor, içeri kaçıyoruz ama.

 Bahçeye çıkınca aylardır bakmadığımız çiçeklerimizin perişan hali dikkatimi  çekti. Sardunyaların kurumuş yapraklarını temizledim. Zavalılar öylesine biçare görünüyorlardı ki.

 Açık havada bu temizlik işlemi büyük keyifle sürerken gözüm balkonun merdiven altına ilişti  birden. Geçtiğimiz yıl aldığım üçlü saksı seti duruyordu kurumuş yaprakların altında. Kurmuş yaprakları ayağımla üstünden itip saksıları ortaya çıkartmaya çalıştım. Bir de ne göreyim. Saksıların iki tanesinde sümbül soğanları yaprak açımış ve çiçeğe durmuş. Biri pembe, diğeri mor iki sümbül açmaya hazır oradan bakıyorlar bana acıklı acıklı.

 Onları bulundukları o acınası yerden çıkartıp hemen temizledim ve balkonumun en görülür yerine yerleştirdim.

 Bütün bir kışı donmadan merdiven altında geçirip, yağan yağmurdan damlayan bir kaç damla su ile beslenen ve yaşamayı becerip çiçek açan bu sümbüller sü anda başımın tacı.

  Bu olay bana yıllar önce Paris'te yaşadığım benzer bir olayı anımsattı birden. Paris'teki apartımanımızın balkonunda çiçekler beslerdim. Bir sene sümbül almıştım. Sümbüller solunca soğanlarını gazete kağıdına sarıp  balkonun bir köşesine saklamışım. Aradan aylar geçti ve ben bu soğanları unuttum. Gene bir bahar günüydü. Balkonu toparlarken elime gazete kağıdında bir şey geçti. Tam bu topağı atayım diye düşünürken açıp bakmak aklıma geldi. Gazete topağını açıp bakınca gördüklerim beni şaşırttı. Sümbül soğanları çiçek açıyordu. Hemen  saksıya diktim soğanları.

  İşte dün de sümbüllerimin  bu zor şartlarda çiçek açması yaşamda hiçbir zaman umudun bitmediğini, her zaman karanlık gecenin bir sabahı olduğunu göstermesi bakımından çok etkiledi beni.

 Bu sabah günlerdir unuttuğum bir mutlulukla uyandım. Birden neden bu kadar mutlu olduğumu anlayamadım. Bir zamanlar gene böyle mutlulukla uyanırdım. Sonra aklıma sümbüllerim geldi. Mutluluğumun sebebini hatırladım .

 Umut hep var, Mutluluk hep var.