Sünepe Bir Yalnızlık

Tut ellerimden usta tut ki sürçmeyeyim... 

Bir şeyler eksik kalıyordu yazdıklarımda
Ya da kesiliyordu hayat fersiz b/akışlarımda 

İhanete doğmuş bedenim
Sen ihtiyaçlarındayken
Sokardı yalvargaçlarını devreye
Seslenirdi en şirin haliyle sana 

Usta şu kelâma bir bakar mısın?...
Ya da akarken hayat
Hep ayağıma takılan o çizik taşları!
Hani badire derdim ben adlarına
Ç/ ağlardım kanatlarının altından
Ve fısıldardım usulca 

Usta şu gidişe bir el atar mısın?... 

S/ atardım sana borçlanmalarımı
Kapı ağzı sohbetlerine
Ve utanmazdım hala
Sana b/ akan gözlerimden... 

Terkettik seni umarsız yanlarımızla
Saplandık imge bataklarına dönüşü olmaksızın 

Çarşı aynı çarşı usta
Değişense kelimelerin lezzetsizliği! 

Nedendir sebep Usta! 

Bilirim affetmezsin k/ açışlarımızı
Bilirim yine de k/ anar çırpındıkça biz
O koca yüreğin... 

Sandık ki s/özüne ihanet
Adam eder benliğimizi
Heyhat!
Bir y/ ardan eksik kaldı yoksulluğumuz
Bir de t/ andan ç/ aktı insan oluşumuz 

Duy be usta!
Yıkıntı k/ ahırlarına koy bizi
Ve tütsüle kör bir betimlemeyle adımızı 

Neydi ki sırt dönüşlerimizin gizi!
Neydi ki bırakıp gitmek Usta sizi! 

Hep düzelttin varaka aktarımlarımızı
Hep işledin sabırla şiir yolumuzu
Döşedin çulsuz h/ eceleri sırma saçlarımıza 

Sandık ki haklıydık
Hoyrat söylemlerimizde
Sandık ki bahardı haz alınan döngüler! 

Açtım g/ ünü yanlış hesaplarımla
Benzemedim be usta saf temiz adıma 

Derim ki şu an keşke odun olsaydım!
Eğilmezdim en azından... 

Karar seslerinde çatlamış s/ üzüllerin
Ve ş/ aşkın ağlayışlarıma gebe m/ ahlarımla 

Gidenlerin t/ ürküsüdür bu Usta! 

Ne seslenişinin değerli taşı
Ne küs avuçlarında gökyüzü
Kanar d/ üşümlerim dize boşluklarından 

G/ ün sünepe bir yalnızlığa mahkûm olur
Gitmelerim sende kalır be Usta!... 

Işın Ergüney