Sünepe

Nedense, konuşmasını hiç yadırgamıyordum. Sanki, olağan bir şeydi. Televizyon izliyordum. Ama, ne izlediğimin farkında değildim. Bir yandan da onunla konuşuyordum. Beni seviyor musun diye sordu. Elbette seviyorum, dedim. Aşık mısın dedi. Yok canım, bunu da nerden çıkardın. Seviyorum işte, hepsi bu. Sana alıştım. Eve gelince karşılıyorsun. Terliklerimi, gazetemi getiriyorsun. Soğuk, kış gecelerinde, yatağımı ısıtıyorsun. Sadıksın. Anlamasan da, söylediklerim sonuna kadar dinliyorsun. Daha ne olsun. Peki, ölsem, ya da bırakıp gitsem, üzülür müsün, diye sordu. Üzülürüm elbette, dedim. Ya, sonra dedi. Başkasını bulurum her halde, bilirsin, yalnızlığı sevmem. Geçerken görmüştüm. Köşedeki pet shopda, sana benzeyeni vardı.

Önceki gece rüyamda, köpeğim Sünepe ile konuşuyordum. Sabah uyanınca, yemeğini vermek için çağırdım, gelmedi. Evi dolaştım, yoktu. Akşam eve geldiğimde de ortalıkta gözükmedi. Gitmişti. Dün gece, gördüklerim rüya mıydı? Doğrusu, şaşkın gibiydim.