Süper Kahramanım,abim…

Hayatımızın her döneminde değişik karakterleri kendimiz için kahraman görürüz.Belki çaresizlikten,belki her daim korunma isteğimizden kaynaklı insanı duygularımızdan…İşte bu yüzdendir ki birileri bizim için kahraman,vazgeçilmez,en iyisi,en mükemmeli oluverir..Yine de genelleme yapmayayım ama benim için hep böyleydi hayatımın dönemleri…

Küçücük bir kız iken tek kahramanım,idolüm babamdı,onun gibi bir insan olmak,onun gibi bir eş sahibi olmak isterdim hep.Büyüdükçe babamla aramızdaki tatlı kişilik çekişmeleri,eşim diyeceğim adamdan beklentilerim ve babamla zıt düşüşlerimiz yüzünden,aslında babamın bir kahraman değil her zaman yanımda var olacak sıcacık bir yürek olduğunu hissettim…

Sonra okuldaki öğretmenler idolüm,örneğim olmaya başladı ama kendi çizgimi bulduğumda onlar sadece hayatıma bazı şeyler katmışlardı o kadar…

Eşim diyeceğim,doğru insan bu dediğiniz adam ise kalbinize girmeden gözünüzde mucizeler yaratan bir kahramansa (benim sevdiğimde olduğu gibi),ondan zaten bir örnek olmasını,bir kahramanlık yapmasını beklemiyorsunuz bile…

Ben kahramanlık derken,o gelir her şeyi başarır kahramanlar bahsediyorum zaten.

Bazen spiderman gibi hoplaya atlaya gelip beni asılı olduğum yerden alan,bazen süperman gibi sıradan görünüşü altından da bambaşka harikalar saklı olan,bazen batman gibi bir işaretle yardımıma koşan,bazen de heman gibi ‘gölgelerin gücü adına’ deyip her karanlığı aydınlatan bir kahramandan bahsediyorum…

Hayatımda idolüm dediğim babam,örneğim dediğim hocalarım büyüklerim,mucizem dediğim bir sevgilim var,ama kahramanım dediğim tek adam,tek insan herkesler dışında tuttuğum,can bildiğim,dost dediğim kahramanım abim benim…

Kardeş demek can demek…

Ne kadar aşık olsanız da,can saysanız da kardeş gibi olmaz yariniz,anne babanız her daim baş tacınız ama onların varlığı da kardeş varlığı gibi değildir.Dost arkadaş mı,en iyisi bile kardeş gibi olamayabilir bazen .

Benim birbirinden tatlı,varlıklarına şükür ettiğim kardeşlerim var ama bir kahraman arayan şu acınası insani yanımın tek kahramanı abim.

Ben ne zaman bir uçurum kenarında sallansam,bir denizde çalkalansam,ne zaman nefesimi zor aldığım anları hissetsem spiderman gibi ağmı atar gelir,atlar arabayla,uçakla  mı gelir bilmem ama her daim yanımda ilk bitenimdir abim.

Ne zaman sıkıştığımı bilsem bir ses,nefes kadar uzak olduğunu bilirim.Belki batman filmlerindeki gibi gökyüzüne ışık verip haberdar edemem ama ‘abi’ dediğimde iki eli kanda da olsa bilirim benden yardımını esirgemez…

Bazen şefkatine ihtiyaç duyarım,o sert suratın altındaki yufka yüreğe dokunasım gelir,bir odur beni anlayan diye,bir odur yaralarımı en sağlam saran diye görünenin ardındaki adam olur süperman’e dönüşür benim için.Koyarsın başını omzuna ağlarsın hiç kimsenin yanında ağlayamadığın kadar içten hıçkırarak,okşar başını geçecek abicim sabırlı ol der…

Bazen en karanlığında,en aciz hissettiğin anda çeker kılıcını gölgelerin gücü adına demese de heman gibi gücünü kuvvetini aktarır kalbime,aydınlatır dünyamı…

Kardeş can demek tabiî ki ama benimki birde kahramanım benim…

Hayatı çok kolay bir insan değilim ama kolay kolay da pes etmem olaylar karşısına.Ezilmekten çekinmem girerim her yükün altına  ama yeri gelirse ezmesini de bilirim.Acımam kendime,asla mırın kırın bir kız değilim,ama duygusalım işte her insan kadar.Kuvvetimi görürüm ama boşa harcamamak için zamanımı beklerim…

Ben mükemmel değilim ama bu yukarda saydığım özelliklerimi biraz abime benzetirim ve o benim için mükemmeldir.

Belki onun kadar olgun değilim,asla onun kadar mantıklı olamamışımdır ama o benim idolüm kahramanım olmuş ki bazen kendimde onu görmenin gururuyla gülümsüyorum kendime…

Süper kahramanlara herkesin ihtiyacı vardır mutlaka,çocukken,gençken,belki büyüyünce vs…ben yaşlanınca da kahramanlarımdan vazgeçmeyeceğim sanırım…

Çünkü her kahramanım benim için hayatıma kattıklarıyla devleşip,süperleşiyorlar…