Süpürgeli Cadı ile güzel Prenses

Bir varmış, bir yokmuş. Çok uzak ülkelerden birinde güzeller güzeli bir prenses yasarmış. Prenses bir gün, rüyasında gördüğü prense âşık olmuş. Aşkından bi çare, umutsuzca, yatak döşek yatar olmuş. Kral babası bin bir doktor çağırmış, ama hiç birisi çare bulamamış. Sonunda halden anlayan bir doktor gelip krala; ‘kızınız âşık’, demiş. Kral, 'olamaz öyle şey', deyip, kızıp gürlemiş. Meğerse bizim prenses karşı ülkenin prensine âşık olmuş.

Kral mecburen kabullenmek zorunda kalmış. Hemen prense mektup yazılmış ve bir çift beyaz güvercin ile haber uçurulmuş.

 

Hal böyleyken, karşı ülkenin prensi de her gece rüyasında bu güzeller güzeli prensesi görür olmuş. Birlikte beyaz atı ile uçsuz bucaksız kırlarda gönüllerince eğleniyorlarmış. Bu inanılmaz müjdeli haberi alan prensin mutluluktan kalbi yerinden çıkacak gibi olmuş. Bir an önce hazırlıklara başlamış ve yola koyulmuş.

 

Karanlık ve ürkütücü ormandan geçerken aniden karşılarına bir cadı çıkıvermiş. Cadı o ana dek ormandan geçmesi için hiç kimseye müsaade etmezmiş. Mağarada bekleyen canavarları çağırıp onlara yem edermiş. Bunu bilen prens cadıya, “Dile benden ne dilersen, istersen sarayımı sana vereyim”, demiş. Fakat cadı tüm yalvarıp yakarmaları ve de hediyeleri kabul etmemiş. Başka çaresi kalmadığını anlayan prens, hançerini saplamış, kalbini çıkarıp cadıya vermiş. “Senden tek dileğim, al kalbimi güzeller güzeli prensesime götür ve O’nu çok sevdiğimi söyle” demiş. Bu olay karşısında kalbi yumuşayan cadı, ormanın büyücüsünü çağırıp prensin kalbini yerine koymuş. Son bir iyilik daha yapıp, uçan süpürgesiyle birlikte Prensesin krallığına gitmişler.

 

Dünyalar güzeli prenses, prensin gelişine çok ama çok sevinmiş. Tüm sıkıntıları sona ermiş. Kırk gün kırk gece düğün yapılmış.

Gökten üç elma düşmüş, biri yazana, diğeri okuyana, üçüncüsü de hani bana hani bana diyene..

Onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine.