Sürç-i lisan edersem affola

Yazmak istediğim ne çok şey var aslında… Sürekli zihnimden akıp duruyorlar dört nala; Anılardan kopuk kopuk parçalar, gündeme dair diyeceklerim, bazen neşeye bazen acıya dair sözler, hayatımdan bana kalan çıkarımlar… Ve şuanda aklıma gelen gelmeyen bir sürü şey işte.

Yazmak belli bir noktadan sonra sosyal bir ihtiyaç sanki. Bazen inanılmaz şiddette bir isteğe dönüşüyor. Nedenini tam olarak bilmiyorum. Kendini, anılarını ya da hayata dair çıkarımlarını anlatmaktan herkes hoşlanıyor galiba.

Var oluşun bir kanıtı belki de anlatmak. En sıcak anıları anlatırken; işte var oldum ve bütün bunları yaşadım demek... Kendini, duygularını, güncelle ilgili görüşlerini anlatırken; ben varım, yaşıyorum, böyle duygular içindeyim, böyle görüşlere sahibim demek… Hayata dair çıkarımlardan bahsederken; yaşadım ve yaşamdan çıkardığım deneyimlerim bunlar demek…

Dertleşmektir belki de anlatmak. Ya da ne bileyim, önemsenmek, olumlanmak ihtiyacıdır belki. Kendini anlatırken aynı duyguda olanlarla, bir sıcaklığa ortak olmanın güzelliği, aynı görüşte olmayanlara, “bir de bu pencereden bakın” deme isteği…

Anlatmanın ve konuşmanın bir adım ötesidir yazmak. Uçuşup giden sözcükleri kayda almak, tarihe not düşmek, daha çok insana ulaşmak, yaşam sona erdikten sonraya bir hatıra bırakmak…

Bir blogta yazmanın, yazarlığın bir kanıtı olduğunu düşünmüyorum. Blogta yazanların içinde yazar kimliği taşıyanlar olabilir elbette. Ama bu bütün blog yazanlarının yazar olduğu sonucuna işaret etmez. Ben de bu bakımdan kendimi yazar olarak nitelendirmiyorum. Sadece blog yazanlardan biriyim.

Yazarlığı profesyonel ya da amatör anlamda üstlenmesem de, herkesin okumasına açık bir alanda yazıyorsam eğer, bunu ciddiye almam gerektiğine inandım hep. Olur ki beni okuyan olursa; onu yormamak adına, okuyana saygımdan. Bu yüzden yazdıklarımı mutlaka birkaç kez gözden geçiririm, yayınlamadan önce. İçi dolu ve doğru düzgün bir şeyler anlatıp anlatmadığıma, yazım ve imla kurallarına ters bir şey yazıp yazmadığıma bakarım.

Yine de epeyce hatayı gözden kaçırmış olabilirim. Çünkü, yazmanın bütün kurallarına uymak, bir dikkat işi olmaktan çok bir alışkanlıktır diye düşünüyorum. Çok okuyarak ve çok yazarak edinilmiş bir el alışkanlığı…

Bugüne kadar yazdıklarım içinde gözümden kaçmış hatalar için bütün okuyanlardan özür dilerim. Umarım affederler. Bense bu konuda kendimi çoktaaan affetim.:)) Çünkü her ne kadar açık bir ortama yazarken okuyucuya saygılı olmak gerek diye düşünüyor olsam da blog yazıyor olmak bir kompozisyon sınavı değil nihayetinde. Oldum bitti kendime iyi davranırım zaten.:)) Bir blogtaki atlanmış birkaç imla ya da bir-iki yazım hatasını hiç de ölümcül bulmuyorum. Hele de içi dolu, anlamlı, okuduğuma değecek bir blogsa.

En başta da dediğim gibi, sürekli zihnimden akan, başsız sonsuz paragraflar var, beni yazma isteğiyle tutuşturan. Ve buna rağmen uzun zamandır yazamıyorum. Hadi bir iki imla hatasına çoktan razı oldum ama şu bölük pörçük akan paragraflarıma bir giriş bir de sonuç uydurabilsem..!

Hayat bazen böyle dalga dalga geliyor insanın üzerine. Cümlelerini toparlayamıyor insan. Dalgalarla boğuşurken zihninde bir batıp bir çıkan paragraflarına sahip çıkmak istiyor cümleleri boğulmadan. Bense hatasız bir kompozisyon yazma uğruna, izin veriyorum sözcüklerimin dalgaların arasında yitip gitmesine.

Bugün onlardan vazgeçmemeye karar verdim. Her zaman hayatı hiçbir konuda ertelememekten yana nutuklar attıysam eğer günahıyla sevabıyla sahip çıkmalıyım cümlelerime. Lise yıllarımda 10 dan 9 a hiç düşmeyen kompozisyon notumu izninizle hem de blog ortamında düşürmeye karar verdim bu sabah.

Bundan sonra yazacaklarımı giriş sonuç ilişkisi aramadan, aynen zihnimden aktığı ham haliyle kayda alacağım. Muhtemelen bazı imla ve yazım hatalarım da olabilir. Ola ki zaman ayırıp beni okuyacak birileri çıkarsa şimdiden bu halet-i ruhiye adına özür dilerim. Umarım hayatın içinde daha ferah yollardan geçip kompozisyon notumu yükselteceğim zamanlar da gelir.:))