Süreyya Berfe’yi üzebilme olasılığı: Bencesi bir Güzelleme

Şiirden nefret ederim: Okumaktan da, yazmaktan da...

Şiirin duygularıma da, düşüncelerime de hakaret eden bir edebiyat türü olduğunu düşünürüm. (Uyaklı şiirin, (daha da öteye geçerek) incir çekirdeğine eziyet olduğunu, insanların uyaksız şiire 5.000 yılda geçmesinin de, fecaat bir durum olduğunu düşünürüm.)

Ancak, Berfe’nin ve okurların affına sığınarak, bir adım denedim ve Berfe’nin ‘Şiirden Anladığım’ şiirini yeniden yazdım.

(Sitedeki sayfa düzeni ile benim okuduğum düzen farklı idi, kitapta (Dünya Yayınları) okuduğum düzeni aktardım

http://www.kabalci.com.tr/dunya-yayincilik/mehmet-kazim/sureyya-berfe-yle-hayattan-siire-9789753043284.htm

“ŞİİRDEN ANLADIĞIM

Bilinmeyenlerin renkten, kokudan, biçimden, ışıktan, kütleden ve coşkudan, hüzünden, sevinçten, acıdan ibaret olanların ya da öyle varsayılanların karşısında bilim adamı olmayı yeğlemem.

Şimdilik yazıyorum, yarın? Bilmiyorum.

Atamız Sokrates, anamız Vislaya Şimborşka öyle dediler: Bil-mi-yo-rum.

Ben onların hala cahil bir öğrencisiyim.

Şiirsel olanla şiir arasında bir fark yoktur.

Hatta çok küçük bir fark da yoktur.

Gözle görülür, elle tutulur koca bir uçurum vardır.

Akıl ile duyguyu, özgürlük ile doğayı

karşı karşıya getirirsek şiir ezilir, kesik süte benzer.

Hala yazıyorum. Demek ki anadilimi tam anlamıyla öğrenememişim.

Jean Genet yazdıklarından ötürü mahkum olmuş.

Fransızcayı en iyi kullanan yazarlardan biri olan Genet "Fransızcayı iyi okuyup yazabilseydim mahkum olmazdım." demiş. Bütün varlığımla katılıyorum.

Anadilimi ne kadar iyi bilirsem, anadil bilincim ne kadar gelişirse Şiirimin sınırları da o kadar genişler, dünyamında.

Şiir olmuş mu? Ben ona bakarım.

Bu yüzden rastlantıya inanmam.Yaza yaza yok edemezsek

Önümüzde rastlantısal bir sözcük yığını durur.

Onu şiir sanırız, kendimizi de şair.

Şiir olacak malzemeyi önce yürek görür

sonra göz, daha sonra da akıl.

Irmaklar ova olmak ister, ovalar ırmak...

Şiir her zaman arada kalır.

http://www.siirakademisi.com/index.php?/site/siir_goster/6172

Benim metin (ekler ve değişimler kalın):

“ŞİİRDEN ve MANTIKTAN ANLADIĞIM

Bilinmeyenlerin renkten, kokudan, biçimden, ışıktan, kütleden ve coşkudan, hüzünden, sevinçten, acıdan ibaret olanların ya da öyle varsayılanların karşısında bilim adamı olmayı yeğlerim.

Şimdilik yazıyorum, yarın? Evet. Biliyorum.

Dedem Kafka, babam Fassbinder öyle dediler: Bil-mi-yo-rum ama seziyorum.

Ben onların boynuz kulağı geçmiş bir öğrencisiyim, biliyorum.

Mantıksal olanla mantık arasında bir fark yoktur.

Hatta çok küçük bir fark da yoktur.

Gözle görülür, elle tutulur koca bir uçurum vardır.

Akıl ile duyguyu, özgürlük ile doğayı

karşı karşıya getirirsek şiir ezilir, çünkü güçsüzdür ve Kasımpaşa’ca eziktir.

Hala yazıyorum. Demek ki anadilimi tam anlamıyla öğrenmişim.

Jean Genet yazdıklarından ötürü mahkum olmuş.

Fransızca'yı en iyi kullanan yazarlardan biri olan Genet "Fransızca'yı iyi okuyup yazabilemeseydim mahkum olmazdım." dememiş.

Bütün varlığımla katılıyorum.

Anadilimi ne kadar iyi bilirsem, anadil bilincim ne kadar gelişirse

Mantığımın sınırları da o kadar genişler, dünyamında.

Şiirin devrik dizesi mantık önermesi olmuş mu? Ben ona bakarım.

Bu yüzden rastlantıya inanmam. Yaza yaza yok edemezsek

Önümüzde rastlantısal bir sözcük yığını durur.

Onu mantık sanırız, kendimizi de mantıkçı (Arda Denkel’in kemiklerine ithaf).

Mantık olacak malzemeyi önce beyin görür

sonra korteks, daha sonra da amigdala.

Irmaklar ova olmak ister, ovalar ırmak...

Şiir her zaman çürük kalır, mantıksa belli olmaz.”