Sürgün hayatlarımız

Nerede ve nasıl yaşadığımızı bilmeliyiz. Bilmeliyiz ki, ya kurtulmanın yollarını bulabilelim, ya da yaşadıklarımızın kıymetini bilelim. Hayat kurallarıyla bizi ne kadar kuşatmış? Dayatılan yaşamı kabul mü etmişiz? Kaybolmuş muyuz? Siyasi biri olup çıkmış, hayatı sadece öyle görür mü olmuşuz? Yoksa hayatı tv ve alışveriş merkezlerinde mi bulmuşuz? Sorular… Bitmez sorular…

Nerede ve nasıl yaşadığımızı bilmeliyiz. Bir bit, bir fil’in kulağında olduğunu bilebilir mi? Ya da yıllarca kafeste yaşayan bir kuşu azat etsek, esaret hayatına alışmış kuş, hürriyet, özgürlük zevkini bilmediği için, şaşkın şaşkın uçtuktan sonra tekrar kafese dönmez mi? Çünkü gerçek hayat olarak kafesteki hayatı benimsemiştir.

Mutlaka kendimize ulaşmalı ellerimizden tutabilmeliyiz. Bunun için önce kendimizden dışarı çıkabilmeliyiz. Kendi yüzümüzü görebilmeliyiz. Kaç yüzümüz var bizim bilmeliyiz. Ancak o zaman farkına varabiliriz. Kendi dünyalarımızdan sürgün mü edilmişiz, hapis miyiz, yaşamın neresindeyiz. Bulunduğumuz hiçbir durumu tümüyle ret edemeyebiliriz. Ama fark etmeliyiz. Bilmeliyiz ki yeni yaşam alanlarını bulmak için keşfe çıkabilelim.

Hayat tuzaklarla dolu. İnsan duygularımızı kullanıyorlar. Bizi kendi dünyamızdan alıp bilmediğimiz yerlere sürgün ediyorlar. Tam alışmaya çalışırken yine geliyorlar… İhtiraslarımızdan, doymak bilmez gözlerimizden, kıskançlıklarımızdan, tuzaklardan kurtulup yükselmeliyiz. (Savaşları yapanlar, savaşanlar mıdır? Kim yaptırıyor bu tv haberlerini?) Herkesin içini temizleyip süpüremeyiz. Doğru… Ama kendi kalbimizi süpürüp temizleyebiliriz. İçimize baksak, orada gizlenmiş oturan, o ikinci bizi bulabiliriz.

Kimse kendi zincirini çözmeden, başkalarını özgür bırakamaz. Arkadaşlarını, sevgilisini, eşini, çocuklarını bile…

Nerede ve nasıl yaşadığımızı bilmeliyiz. Bilmeliyiz ki, ya kurtulmanın yollarını bulabilelim, ya da yaşadıklarımızın kıymetini bilelim.