Sürgün

3. liberalizmin Türkiye’yi getirdiği siyasal koşulların gereği olarak, yaşamımın son yıllarını, Türkiye’den uzakta, sürgünde geçirerek ölebileceğimi, yeniden hesaplarım dahiline aldım.

Yaşamadığım bir tek azap, sürgün kalmıştı. Ona da hazırım. Diğer birçok azap (işkence gibi) ben hazır olmadan beni habersizce çarpmıştı. Bu haberli geldi.

Müslümanlar bana hep cehennem azabından söz ederler. Bense, en büyük azabın İstanbul’dan uzağa sürgün gitmek olduğunu düşünürüm. (Refik Halit Karay’ın İstanbul aşığı birinin, sürgünde ölüşünü anlattığı trajikomik öykü beni çok eğlendirmişti, kendi sürgünüm de eğlendirecek.)

Artık onu da yaşayabilir dayanıklılığa ulaştım ve siyasal durum yaşamıma kastedecek denli kötüleşti.

Buna hüzünlenmiyorum bile. Eğer sağ kalabilme şansım olabilecekse, sürgüne aldırdığım yok. Neler yaşayabileceğimi ezbere biliyorum. Türkiyeli aydınlar, sürgün literatürü açısından çok zengin bir miras bıraktı bizlere ve ben onların tamamına yakınını okumuş durumdayım.

Okumak ve yaşamak, birbirinden farklı şeyler sayılabilir ama ben kitapları okumam, yaşarım zaten.

Sürgün içimi çok acıtacak biliyorum ama süründürmeyecek bile. Başka biri yapacak beni, üstelik ben değişmek istemezken artık.

Gitmesi gerekirken gitmeyen Kafka ve Fassbinder varken, gitmemezlik etmeyi düşünmüyorum bile, aklıma bile getirmiyorum.

Ceketimi bile almadan vınnn...