SUS(MA)!

Sanki elime hiç kalem almamış gibiyim, sanki hiç kendi kendime kalmamış gibi…Çok uzun zamandır yazmadım! Şimdiyse o kadar ürkek ki parmaklarım! Nerden başlasam,nasıl anlatsam?Ne kadar garip ?Evlat oluyoruz,kardeş,eş,anne… Ama hiç KENDİMİZE KALAMIYORUZ! Hayattaki kaosun tam ortasında tek duyamadığımız KENDİ SESİMİZ…Tüm yaralara merhem oluyor,her derde derman  oluyoruz da KENDİMİZE yaren olamıyoruz! Hangi zamanda yitirdik hangi zamanda tükendik?Ne zaman vazgeçtik kendimizi anlatmaktan! Kaç susuş kaç çırpınıştı bu dudaklarda…KAÇ susuşta kaç yürek öldürdük kimbilir?

Sadece kurşun mu öldürür insanı? KAÇ SUSUŞ  SAYDIM DUYAMADIĞIM…Kim bilir kaç yürek öldürmüşlüğüm  vardır KİM BİLİR??

İnsanların konuştuklarını değil susuşları değil midir  onu anlatan, yaralandığında kim konuşur ki…

Ya ağlayışlarımız hep susmuşluktan PİR'İM ,SUSKUNLUKTAN!...