Sus(tur)mak

Yetim ve terlemiş bir zaman bulur çocukları
Gölgemize sığmayan bulutlar düşer payımıza
Sesi vurur ayrılığın
Kendi derinliğini bilir uçurumlar
Bir yıldız koşar dilek tutmacalarında
Ve ıslanır bulutumda umutlar
İçimdeki ölülere karaladığım şiirler hala aklımda


Bir kadın ağlar yararak gövdesini
Susmak en büyük erdemdir
Susar kadın sonuna dek
Düş kırığı yansımalarında
Ve emzirir tüm çocukları yarılan gövdesinden
Ağlamasın diye zilan gözleri
Kanlı berekete döner kadın bahşedilen kutsallığında


Ayrılık kokar ölüm
İçinden rayların geçtiği bir zaman süzgecidir hayat
Vagonlarca yaşanmışlık
Vagonlarca hüzün
Hayat semahda ince bir sazdır artık
Dicle’ye düşer gün
Fırat’a düşer
Kızılırmak boylarında saklanır umut
Umut dediğin koca bir kördüğüm


Kar taneleri yuva yapar bir sevdanın koynunda
Sevdalar kendine göçer Munzur boylarında
Bir ağıttır kadınların zılgıtı
Kına kokan saçlarına dolar karanlık
Yaşamak hiç bitmeyen bir ıslık
Sıkışmış iki dudak arasına


Saklıdır bütün sırlar kendi sırsızlığında
Sınır boylarına yürür içimizde askerler
Kanar gökyüzü
Kanar toprak
Ve kan gülleri büyütür uçurum başlarında
Ve hep kanar çocuklar
Ve hep dipsizliğe düşer uçurtmalar


Yaşamak
Ölümün koynuna yatmaktır birazda
Yüreğinin mabedinde imana durmaktır
Kendinedir tüm dinler
Kendinedir sırat ayazları
Musa da asa
Çarmıhta İsa
Salâvata gelir diller Muhammed’in koynunda
Duaların dili ve rengi yoktur
Büyür en kırık zamanlarda


Sen! Açma bu yalancı baharlarda
Çocuk aklım ağlıyor sonra sana…


Sevgi Dündar........nisan2010