Suskun

Sarı bir geceydi. Duvarlar sarı, giysiler sarı, yapma çiçekler sarı, yüzler sarı... Bulantıya bu renk yardakçılık yaptı sanırım. Gözleri, parmaklarının arasında kayıp düşmek üzere olan mektupta. Görmüyor. Yoğun bir şaşkınlık, hayal kırıklılığı ve üzüntü var bu yüzde. O güzel suratının her çizgisinde acı var. Tabi bu yüzün dilini çözmüş olanlara. Yoksa suskun, yine suskun... Suskun!

Gitme, beni bırakma demiyor. Sensiz yaşayamam demiyor. Değişeceğim, en azından değişmek için elimden geleni yapacağım demiyor. Yalnızca hayal kırıklığı içinde bakıyor, ‘yenilgiye’ alışmaya çalışıyor, taarruza geçmiyor, savaş bayraklarını açmıyor. ‘Suç bende.’ diyor. Suskunluğunun, duygularını gösteremeyişinin suçu ondaymış, böyle söylüyor ve dönüp arkasını susuyor, susuyor...

Kabuğuna çekilmiş bir kaplumbağayı anımsatıyor, artık ona ulaşmak imkansız. Tek kişilik dünyasında. Hiçbir şeyi fazla umursamıyor, uğrunda savaşmaya değer görmüyor. Tutkusuz, amaçsız, isteksiz, iniş-çıkışsız bir hayata bakış.

Ben ağlıyorum... İkimizin yerine de; onun için, benim için. Bir o olup bir ben olup konuşuyorum, özür diliyorum suskunluğuna, coşkusuzluğuna daha fazla dayanamadığım için.

Sonra yanına gidip üstünü örtüyorum. Başının altına da bir yastık gerek, sonra boynu ağrır yoksa... Tam karşısına uzanıp sırtını izliyorum, tavanı, sonra başını, gökyüzünü... Hava aydınlanıyor yavaştan. Oysa hala susmamıştı ki köpekler, havlamışlardı tüm gece. Mide bulantısı. Sırtı, köpekler, ‘dönüp gitme dese, bırakamam dese, öylesine seviyorum ki dese’ler, mide bulantısı, tavan, gökyüzü, ‘dönüp kabuğumu kıracağım artık, inan bana dese’, gün ışıyor yavaştan, köpekler, sırtı, nefes alışı, ‘sessizlikten öleceğim, konuş benimle, konuş n’olur?’, mide bulantısı. ‘Yapma, bunu bana yapma de’. Gidip kusuyorum, midem boşken. Yine de rahatlıyorum.

Odaya girdiğimde gözlerini açmış bana bakıyor. Uyanmış. ‘Kahvaltı edelim mi?’ diyorum. ‘Şöyle çok hafif bir şeyler, midemize iyi gelir.’ ‘Olur’ diyor suskun, ‘ama çok az’.