Susmadın..... Cennetten kovuldun.

Kadın olduğun için yaşamak zorunda kaldıkların,
susturmadı.
Başkalarını korumak adına sustun belki.

Susmanın daha da ağır bedeller ödettiğini anlayınca,
artık hiç susmadın.

Mutlaka konuşman anlatman gerek dendi.

''Sen susarsan ölürsün.''
Bu bilindi,
söylendi.

Aklını kullanarak susmadın.
Susmadıkça suçlandın.

Susmamakla mimlendin.

Tehtid edildin,
konuştun.

Canın yandı,
bağırdın.

Onurun çiğnenmek istendi,
sen de kimsin dedin.

Aşağılanmaktan korkmadın.
Acımaya prim vermedin.

Bağırdıkça,
ses verdikçe,
cadı oldun.

Öyle bilindin.

Tecavüz kaçınılmazsa,
uzanıp keyfine bakmadın.

Delirdin.

Çığlıklarını, canın yanmadan atmak daha da acı verdi.
Hayvanlıkla mücadele etmek sesini daha da yükseltti.

Yabancısı değildin, adamın.
karısı olmak şerefine naildin.

Daha ne istiyorsun dendi.

Tepindin, ağladın.

Sesini duyan kişi,
oğlun oldu.

Annesinden utandı.

Babasına acıdı.

Bağırgan anne, mazlum baba melodramı oynandı.

Susmadın....

Cennetten kovuldun.

Ama,
yol yine göründü.

Oğlun babasını tanıdı.

Senden değil,
kendisinden tanıdı.

Mutsuz oldu.

Bir daha cehennemlik olasın geldi.

Cenneti arayışın bitmedi.

Yaşadığın yeri cennet yapmak istedin.

Zaman alacak belli.

Ama cennetin yolu bir daha göründü.

Özlem Erkaplan