Susmak, susabilmek; marifettir !

Susmak, asil insanlara mahsus erdemli davranış biçimidir.

Sebebi her ne olursa olsun anlamlıdır. Çoğu zaman karşımızdaki nedenini anlamasa da...

Birçok şeyi ifade eder…

Bazen olanca gücümüzle haykırmaktır...

Bazen sevdiklerimizi kırmamak adına kelimeleri yutkunmaktır...

Fakat en önemlisi; sabit fikirli, saygısız sadece ve sadece kendi fikirlerini önemseyen insanların bulunduğu ortamda, onlarla aynı seviyede olmadığımız göstergesidir.

Susmayı becerebilmek gerçekten zordur.

Çünkü susmak, sabır işidir, sanattır.

Oysa ki birileri, susmayı cesaretsizlik, kabullenmek olarak algılarlar...

Susmak; verilecek cevabı olmadığından değildir…

Ayrıca herkesin harcı değildir...

Susmak, susabilmek;

Asalettir...

Aile terbiyesidir...

Vicdandır...

Anlayana harfsiz, kelimesiz, cümlesiz en ustaca cevaptır...

Her şeyden önemlisi de akıl işidir...

Ünlü bilgeye sormuşlar;

Bir insanın zekasını nerden anlarsınız?

-Konuşmasından

-Ya konuşmazsa

- O kadar akıllı insan yoktur ki... diye cevap vermiş bilge...

Özetle;

İnsana yakışan her ne konu olursa olsun, saygı çerçevesi içerisinde konuşarak anlaşabilmektir... Konuşarak anlaşılamayacak hiçbir konu yoktur... Fakat güzellikle konuşabilmek yerine, sözle saldıranlara, hadlerini bilmeyenlere karşı en etkili cevap; onları kaile almadığımızın göstergesi, susmaktır.

Sözün özü; Mevlana’dan gelsin;

Suskunluğum asaletimdendir.

Her lafa verilecek bir cevabım var,

Lakin;

Bir lafa bakarım laf mı diye,

Bir de söyleyene bakarım adam mı diye?"

Not; Yazım, daha önce kaleme aldığım ‘’susmayı bilmek ‘’ adlı yazımın biraz değiştirmiş, güncellenmiş halidir...