Susmak suçunu kabul etmek mi?

İyi ki hukuk böyle şeylere bakmıyor, değilse biz şimdiye kadar bir sürü dilsiz asmıştık!

Kesin yargı; kendisine yöneltilen suçlamalar karşısında susuyorsa suçlu.

Gerçi haksız da değil, suçlu insanlar genellikle susarlar, susmak suçun ikrarıdır.

Suçlu olsanız bile değilim diye bağırın çağırın, aksi halde yakanıza yapışırlar.

Bu böyle; suçsuz kimse kendini savunmak için bağırır, çağırır, itiraz eder… Hani siz diyorsunuz ya “Susmak suçunu kabul etmektir”,  bazıları bu durumu kullanır. Suçsuz görünmek için konuşur, itiraz eder.

Hem herkes suçunu kabul etmeyebilir; zira delil bulunamazsa ortada suç yoktur. Bunun için suçsuzum der.

Bazen susmanın başka bir nedeni olabilir. Tehlikeli bir durum vardır ya da örneğin birisini koruyordur.

Bu iş bu kadar kolay değil. Tamam, susanların büyük çoğunluğu suçludur; ama susmak suçunu kabul etmek değil; “Araştır kendin bul”

Ama sustuğun zaman toplum hemen “Bak susuyor demek ki suçlu” diyor.

Üç tane neden saydık: Suçsuzum diyecek susacak. Konuşursa belki ben yaptım diyecek. Ama susarsa belki bulamazlar, bu birincisi.

Bazıları bu durumu kullanır. İnsanları suçsuz olduğuna inandırmak için bağırır çağırır. Kanunluk bir durum yoksa yırtabilir de.

Bir diğeri birini ya da birilerini koruyordur. Kendisi yapmamıştır ama yapanı biliyordur ve o da ele veremeyeceği birisidir.

Dilsiz olması ya da konuşmayı sevmeyen birisi olması da ihtimal dâhilinde.