Susmak

Vakit, olabildiğince yavaş geçer; soluk alamadığın zamanlarda gözlerin en uç noktada; düşüncelerin şehir şehir dolaşmaya başlar... Kimi zaman parmak uçlarındaki soğuk yasadığını hissettirir, kimi zaman yönünü kestiremediğin bir ses tarif etmeye başladığın an hedefini belirlemiş bir kursun yol alır bedeninin en ücra köşesine.

Sonrası mı? Yıkıntılar içinde kalan korkak, tedirgin, yorgun sen... Avazın çıktığı kadar bağırmaya başlarsın bilirsin ki sesinde duyurmak istediğin; yüzleşemediklerindir...

Bir başkasını tarif ederken düşünmeden aklımıza gelen ne varsa, dudaklarımızın arasından dökülür yerli yersiz...

Yüzümüzde şaşırtıcı bir tavırla özetlerken düşünlerimizi, başaramadıklarımızı tarif etiğimizin farkında değilizdir.

Zaman aşımına uğradığını düşünürüz, ya bazen bir gün bir bakarız” haklıydın” sözcükleri yükselir suskunluğa yüz tutmuş dudaklardan...

Suskunluk kalır. Sonra bir kaç kelime söylemek istediğinde bile; yersiz ve anlamsız dersin....

Tam zamanıdır belki de doğrularını sıralamanın... Peki haklı olmak mıdır ayakta durduran seni, yoksa ölümle yaşam arasında gidip gelen insanı kurtara bilirdim kuşkusunu yaşamak mı içinde...

Her baktığında o insana, övünmek çok uzaktır sana; gördüğün doğrun değil, yanlışın kurbanı olan çaresizliktir. Tam karşında aslı olan susarak konuşmaktır, renkli bir televizyonda siyah beyaz olup bir anda geçmişe götürmektir, dakikalık ta olsa her şeyi…

BURAK BARNİ