Sustuğumla kalıyorum

En büyük acıyı yaşıyorum dersiniz sevgilinizden ayrıldığınızda. Ayrılık değilmiş en büyük acı, özlemek de değilmiş. En büyük acı içimizde giderek büyüyen boşlukmuş. En büyük derdim kimi sevdiğimi, kimi beklediğimi bilmeden yaşamak. Öylesine bencil yaşıyorum ki hayatı kendimi bile sevemiyorum. içimde giderek büyüyen o boşluğa engel olamıyorum. Yaşamak denince içimdeki o derin sızı geliyor aklıma ;yaşamayı bile sevmiyorum bazen. Derinliklerden gelen bir ses ''sen yaşamayı haketmiyorsun, bütün duygularını yitirdin sen artık bir daha sevemeyeceksin '' diyor. 

Başımı yastığa koyduğum an başlıyor düşüncelerin en derini, kimi düşünürsem düşüneyim en derin duygularımda hep bir boşluğa sesleniyorum, seni düşünmek istiyorum ama düşünmemem gerektiğini hatırlıyorum hemen. Şu an ne yapıyorsun, kiminlesin, hangi bedenlere hayat veriyosun bilmiyorum ama bazen bütün bedenlerde seni görüyorum, kaçıyorum yağmurun yıkadığı kaldırımlardaki su birikintisinin içinde beliriyorsun, kaçıyorum koşar adımlarla senin olmadığın bir yerlere ama yağmur olup beni ıslatıyorsun, güneş olup beni yakıyorsun kaçamıyorum bazen duruluyorum aynanın karşısına geçiyorum, zayıf, kırılgan, seninle konuşurken yüzü kızaran bir yüz beliriveriyor, bütün hırsımı aynadan çıkarıp kanayan ellerime hakim olamıyorum ve masaldan uyanıp gerçeğe dönüyorum senin olmadığın bir dünyada yaşamaya devam ediyorum 

Bu dünyada seviliyorum ama bütün sevme haklarımı sende kullandığım için sevemiyorum, beni kim biraz sevse benimle biraz ilgilense beni kim biraz anlamaya çalışşa onu kırıyorum bazen rol yapmaya çalışıyorum ama bu oyun bana göre değil diyip yalnızlığıma çekiliyorum. Kendimi tanıyamıyorum. Eleştiriyorum sen bu değilsin böyle suskun kalamazsın desem de konuşmak için bir neden bulamıyorum. Bazen de tanıyamıyorum kimseyi; tanıdığımı sandığım insanlar öyle çabuk değişiyor ki... insanlara karşı suskun kaldıkça bütün öfkem, nefretim kendime yöneliyor ve soruyorum kimsin sen? ama cevap veremiyorum, sustuğumla kalıyorum...