Susturun konuşturmayın

Eleştiri yapmak kadar güzel bir şey daha vardır o da eleştirilmek.

Mevlana: “Gençlerin aynada göremediklerini ihtiyarlar bir tuğla parçasında okurlar” diyor.

Kişi kişinin aynasıdır.

Ancak o aynanın sırçası çamur olursa bu kötüdür.

Bu anlamda iki türlü eleştirmen vardır; Birisi çamur atan öteki lekeleri temizlemek isteyen.

Tarih boyunca insanlık çamur atanlardan çok çekmiştir.

Çamurdan beslenenlerin çamur atmaları normaldir. Zira elleri çamur içerisinde olanlar çamur atmaktan çekinmezler.

Neyse biz yine asıl mevzuumuza dönelim.

Madem oynamayı bilmiyorsun horonda ne işin var diye sorarlar adama.

Eleştirilen birisi ciyaklamaya başlıyor.

Asarım keserim yakarım yıkarım vs.

Hâlbuki sen onu bunu bırak da eleştirenlerin delilsiz mesnetsiz eleştirip eleştirmediklerine bak.

Adam kendini düzelteceğine konuşanı susturmanın yollarını arıyor, gözdağı vermeye kalkışıyor.

Ardından da baskıya, dayatmaya, istibdada hayır diyor.

En büyük tehlike suskunluktur, sessizliktir.

Ormanların en vahşi canavarları avına en sessiz anda saldırır.

Gürültülü gümbürtülü ormanlardan korkmayın.

Üstelik orada elini kolunuzu sallayarak gezin.

Bir de kalkıp Hz. Ömer’den misal veriyor. Hani Hz. Ömer bir toplulukta benim bir hatamı görürseniz ne yaparsınız diye soruyor. Ardından da bir bedevi ayağa kalkarak seni kılıcımızla doğrulturuz ya Ömer” diyor ya. Bu cevaptan sonra Hz. Ömer ellerini kaldırıp yüksek sesle “Çok şükür ya Rabbi Ömer kulun hata yaptığında onu düzeltecek olanlar var diye dua ediyor.

Peki, şimdikiler ne yapıyor?

Sen misin hatamı söyleyen işkencelerden işkence beğen dercesine sindirmeye çalışıyor.

Buna yani sindirmeye taraf olmak bunu kabul etmek mümkün değildir.

Bundan böyle ya Hz. Ömer misalini vermeyecek ya da verdiğiniz misalin adamı olacaksınız. Başka seçenek yoktur.

Bizim kavlimize göre böyle bir baskıya boyun eğmektense boyun vermek daha yeğdir.

Sözümüzü tekrar şerh etmeye gerek yoktur.

Ne demişler; ”Bu kurdun gördüğü ilk kış değildir”

Anlayan anlamıştır.

Anlamalıdır da.