Susuşmak

Mütevazı döşenmiş, yer yer sıvası dökülmüş sarı boyalı duvarları olan 2 oda bi salon bir hayatın penceresinden dışarı bakıyordu adam. Susuyordu yalnızlığına. Konuşacak çok az şeyi vardı onların da böyle kendi iç konuşmalarında heba edilmesinden korkuyordu. İsyanı vardı belli ki insanlara, hayata, pencereye, aklına ne gelirse isyanı vardı, hatta susma eylemini tek başına yapmasına bile. Hayatının önünden geçen çift şerit bir yola bakıyordu, bi de sigara olsaydı ya şimdi diye geçirdi içinde. Şaşkın bi biçimde sustu bu sefer, sigara içmezdi ki. “Tamam” diyecekti ki korktu bir “tamam”ının daha yitip gitmesinden, konuşmadı düşündü sadece “Bari beraber susacak birileri olsa” . Sonra kapısı çaldı 2 oda bi salon hayatının. Gelen “Ben” dedi “karşı komşunuzum, işiniz yoksa size susmaya geldim.” Girdi içeri kadın sorgusuz sualsiz, oturdular, susuştular, adam yazarın “sustu” yerine “susuştular” demesinden memnun bir halde sustu. Her fırsatta susuştular, kadın dizine yattı adamın susuştular, el ele tutuştular, bakıştılar, bir yıldız kaydı ve onlar hep en iyi bildikleri işi yaptılar. Ve sustukça geçti zaman, konuşmak icat oldu, suskunluk bozuldu. “Beni seviyor musun?” dedi kadın “Bilmem” susuştular. “Deliler gibi mi?” Sustu adam. Kadın sordukça, konuştukça bıçaklarcasına susuşmalarını, adam özledi eski tek başına susmalarını. Aşktı bu demek ki, hani vitrinde çok beğenilen ama yakışmayan insana ruhsuz bir manken kadar. Düşündü susmayı ama bu sefer sırası değildi, konuştu adam: “Nereye gidiyorsun daha borcunu ödemedin?” “Ne borcu?” “Mutluluk” Ağladı kadın, adam cebinden mendilini çıkarıp borcunu sildi kadının gözlerinden. Ağladı kadın ve gitti, yüreğini mutfaktaki yemek masasının üzerine bırakıp gitti. Giderken bozmadı sessizliği, konuşmadı, ufak bi kağıt parçasına yazıp, iğneyle yüreğine tutturdu suskunluklarının katilini: “Beni seviyor musun?”. Aslında kendine hiç borcu olmayan bir kadına ağladı adam, giden bir kadına ağladı, sildi gözyaşlarını aynı mendille, ödeştiler.