Tabiatın Diyalektik Şiiri

Bilmek hayatta kalmaksa;

Yaşayarak öğrendik,

Hayatı sanata verdik,

Tabiata baka baka filozof,

Yüzlere aka aka simyacı olduk…

Issız ve derin bir yağmur ormanının,

İçine saklanmış serin dereleri

Dinledin mi hiç? Alfabesini bilmesen de;…

Ya da;

Dağların kalbinden kanayan sıcak lavların,

Uzaktan duyulan kükremelerini…

Yerin altından kana kana yudum yudum,

Geçip de gelmiş için için;

Arı ve çiçeklerin kucağında,

Parlayarak gülümseyen ya o haz pınarları….

Yol kenarından az önce kaçan o beyaz tavşan,

Fundalıkta bitmez geyik muhabbetleri,

Yabanın domuzu dikmiş gözünü, sanki at gözlüğü takmış,

Hadi gel de taklit et! ey insanoğlu…

Hangisi var, sende söyle? bu saf ve güzelliklerin;

Boşver! isterse yaşamında bir anlam aramasın,

Varoluşunu varsın ha! hiç sorgulamasın,

Bir de utanmadan;”hayvanoğlu hayvan” diye damgalarsın…

Anladın mı şimdi? Cezamız müebbet!

Bari güzelleşelim! ne dersin?

Belki artık tabiatı, kendine esir etmezsin,

Zaten toprakaltı saraylara bakarsan,

Dünya-alem tek BİR şiire bağlarsın…

(ABBA:29 Haziran 2014, Öğrenmekten Sıkılırsan; Dön de Bir Bak Tabiatın Yüzüne, Kendi Yüzünü Göreceksin Hüzünle…)