Tablo

Nişantaşı’nda bir sergi açılışına davetliyim…

Yoldayım… Hem yürüyorum hem gece gördüğüm rüyayı düşünüyorum. Kendi kendime söyleniyorum yine garip garip rüyalar görüyorsun diye.

Galeriden içeri giriyorum. Oldukça kalabalık. Şık bir garson elinde tepsi şarap ve meyve suyu servisi yapıyor… Ressamlar, konuklar tabloları yorumluyor. Ben de tek tek tabloları dolaşmaya başlıyorum.

Taşköprü isimli bir tablonun önünde duruyorum. Ne tuhaf diyorum kendi kendime çünkü ressamın imzasını göremiyorum. Galeri sahibi tanıdık bir dost beni görünce hemen yanıma geliyor. Selamlaşıyoruz. Tabloyu soruyorum elimle göstererek, kimin bu tablo diyorum. Pardon hangi tablo diyor… Taşköprü tablosu diyorum. Nerede diyor, işte bu diyorum elimle tabloyu işret ederek. Başımı geri çevirdiğimde etrafımda kimse olmadığını görüyorum. Elimdeki kadeh yere düşüyor… Beyaz zemin kırmızıya boyanırken, tablonun içinden insan sesleri geldiğini duyuyorum. Korkarak tabloya dokunuyorum. Hissettiğim şey sadece dokulu bir zemin.

Başımı geriye çevirecekken küçük bir el beni tablonun içine çekiyor.

Ayaklarıma dikenlerin battığını hissediyorum. Virane bir yer. Çalı, çırpı… Nerede olduğumu düşünemeden kendimi o köprünün üzerinde buluyorum.

Boş köprünün üzerinde bir sürü gölge görüyorum… İnsan sesleri duyuyorum…

Çocuklar…

Çocuk sesleri geliyor kulaklarıma.

“Neden buradayım” diyorum…

“Bir neden mi arıyorsun” diyor küçük bir çocuk.

Üzerinde günümüze ait olmadığı belli olan kıyafetler var şaşırıyorum.

Lanetlendiğimi düşünüyorum önce…

Çocuk kahkahayla gülmeye başlıyor karşımda, iyice sinirlerimi bozuyor onun o alaylı hali…

“Seninle alay etmiyorum ki” diyor.

“Beni arayan sensin” diyor…

İçimden geçenleri nereden biliyorsun dememe kalmadan karşımda kocaman bir adama dönüşüyor.

Başka bir mevsimde buluyorum kendimi.

Rüzgâr, fırtına… Adamın saçları uçuşuyor, yüzünü net olarak göremiyorum.

Elimi tutuyor, köprüyü birlikte geçiyoruz…

Bana öyküler anlatıyor…

Geri dönmek istemiyorum.