Tahtalı köy

Geçen geçti, ışığı her seferinde kırpıp

ev eksilmeye başladığında

ölüm gibi sustu gün

ıssızdık ve duyulmayan yürek sireninden

bir alev yalazındaydı bedenlerimiz

ve kendiliğinden düşüyorduk kendimizden

olsa da olur, olmasa da aldırmazlığında

önümüzde eğreti bir hayatın silik resmi

ışıksız /kör pencerede duran nefesler

gözlerimizde bir renk körlüğü

ve her sokakta bir korku aralığı bırakarak

alıp gittiler sizi

savrulup her tarafa birileri

yollardaki yalnız ağaçlar gibi /arkadakiler

ayrıkotlarına dönüp

sevgisiz, birer birer dağıldılar hepsi

bize kalan, gece ile gün aynı şimdi

içimize musallat olanlar hâlâ yığılmadalar…

yıkıntının içinde kalanlarda

bir yanık metal kokusu ve ağızlarda pas tadı

ne yarın var bakışımızda, ne de olacak

her soluk ân/a bağlı

sürmekte güz aynalarının sarı yansısı

bir yerdeyiz ki, varla yok arası...

sanki, daha dün çocuktuk

unutsam kendimi

yine bir körebe oyununda olsam

açtığımda gözümü, her şey yine eskisi gibi…

perili evin korkusundan kaybolanlar

meğer ne güzelmiş hayat o zamanlar

ayrı bir cennet  her köşesi

camın buğusunda yazılı mutlu isimlerimiz

anne tadında yemekler

kocaman bir yemek masasında

hayata iştahlı, onca çatal bıçak sesi

babamın gelişine işaret, kapıdaki öksürük

bilmeden büyüyeceklerini çarçabuk

koşturan çocukların bitmeyen telaşı

sabık incir ağacının, yüzümdeki izini görüyorum aynada

nasıl geçti  inanmak zor

görülmüyor pustaki hatıralar

geçmişin bahçesinde, yitip gitti çocuk gülüşlerimiz

denizlerim sisli, yollarım puslu

çıkılmıyor hiçbir yere

acıyarak gülüyorum b e n i m ben diyenlere

herkes aynı mevkide kalıyor sonunda

hepi topu bir selvi altı tahtalı köyde

Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.